Solo betekent niet zonder groep, 'Meuris is een band' drukt hij ons op het hart. Zijn vijf begeleiders, waaronder toetsenist Ad Cominotto, zetten met bijzonder veel gretigheid hun tanden in het vlees van de songs - grote volumes Noordkaap en kleinere dosissen Monza.

Toch is het trekken en sleuren om de tent mee te krijgen. Een verbeten 'Panamarenko' slaagt daar voor het eerst in. Meuris brult en schraapt tot zijn haren er wit van uitslaan. Die withete furie blust hij meteen met een vertimmerd 'Satelliet Suzy', een 'song voor de girls en de girlieboys' - een grapje richting Brian Molko van Placebo dat dra aan het hoofdpodium toe is. Oei, is Stijn bang om zijn publiek halverwege te zien vertrekken? Het zou niet mogen zijn.

'Gigant' bouwt dreigend op en mag halverwege ontploffen. 'Druk in Leuven' wordt gespeeld als een opgejaagd dier, maar vergeet zijn prooi te vangen. Met meer smaak wordt 'Een heel klein beetje oorlog' opgediend, de tent zingt en masse mee. 'Van God los' mag uitgeleide doen.

Meuris wil dit geen best of noemen, maar wat is deze bloemlezing dan? Een director's'cut op zijn minst.