‘We zijn in 1979 allebei als pas verkozen eerste minister naar de Europese raad in Straatsburg gegaan', vertelt Martens. ‘En ik heb ook haar laatste dagen als premier meegemaakt in november 1990. Toen was er een Europese raad in Versailles, die ze vervroegd heeft verlaten om terug te keren naar Londen. Enkele dagen later nam ze ontslag omdat een meerderheid van de leden van haar kabinet daar op aandrong.'

‘Wij zaten overigens altijd naast elkaar op de Europese raad, omdat België en de UK respectievelijk aan het begin en het einde van het alfabet komen', gaat Martens verder. ‘Ook na de ramp met de Herald of Free Enterprise - toen een Britse veerboot voor de kust van Zeebrugge kapseisde en 193 doden vielen - heeft ze mij opgebeld.'

Plichtsbesef

Martens herinnert vooral haar grote plichtsbesef. ‘Men zei dat ze het haar plicht vond haar land te redden na de mislukkingen van de Labour-regeringen. Veel van haar persoonlijkheid heeft te maken met het feit dat ze van ver is opgeklommen. Als vrouw en dochter van een kruidenier heeft ze het ‘leadership' bij de Britse conservatieve partij, die toch veel aristocraten kende, echt veroverd.'

‘Haar autoritair karakter nam steeds toe, maar ik heb haar wel toegevingen zien doen. In 1985 was er een Europese raad in Milaan over de eenheidsmarkt. Zij was daar radicaal tegen, maar heeft uiteindelijk toch ingestemd. Jaren later heeft ze mij ooit gezegd dat dat de grootste flater is die ze ooit heeft begaan', besluit Martens. ‘Nochtans wil de huidige Britse premier Cameron absoluut in die eenheidsmarkt blijven'.