De meest opvallende ingreep zeventien jaar geleden was de invoering van de grote autoluwe voetgangerszone Een jaar lang was erover gedebatteerd in de gemeenteraad. Maar Sas Van Rouveroij had zijn plan al klaar in 1993: ‘Ik schreef snipverkouden in een hete augustusmaand wat op 3 november 1997 werd uitgevoerd.’

Van Rouveroij genoot toen groot vertrouwen bij Open VLD. Hij had de verkiezingen in 1994 gewonnen, maar moest volgens een afspraak Frank Beke (SP.A) burgemeester laten worden. De twee politici vormden een tandem en voerden een doelgericht veranderingsbeleid. De eerste schepen zette een grote communicatiecampagne op en hield niet minder dan zeventien hoorzittingen. Toch was er fel protest. Veldstraatdeken Mon Cocquyt richtte zelfs een ‘autopartij’ op.

‘Op de dag zelf volgde ik in een rijkswachthelikopter de spits vanuit de lucht. De aangekondigde chaos bleef uit, het plan werkte. Eind 1998 werd het bijgestuurd. Voor mij waren dat verbeteringen.’

Pas na de invoering kreeg Van Rouveroij tegenwind uit de eigen achterban. ‘Maar mijn positie was sterk genoeg, zodat we konden bijsturen. We hoefden het plan dus niet af te blazen, zoals toenmalig CVP-burgemeester Jacques Monsaert in 1987 wel moest doen met het lussenplan.’

Was Gent een voorloper? ‘In Vlaanderen: absoluut. In Europa niet. Mijn zuster woonde in Duitsland. Ik leerde al vroeg de autovrije centrum­zones van Bonn, Keulen en ­Freiburg kennen. Mijn grootouders woonden nabij bij Groningen, waar een weldoordachte circulatie het doorgaand verkeer uit de binnen­stad haalde. In Vlaanderen was de slogan toen nog steeds: Ik parkeer voor de winkel.’

Van Rouveroij werd in 2000 electoraal niet beloond voor zijn plan. ‘Bij de verkiezingen van 2006 kreeg ik wel persoonlijk eerherstel. Vandaag stel ik vast dat de meeste tegenstanders van toen zijn bijgedraaid. Ik zou het opnieuw doen, maar de communicatie anders aanpakken.’