3 mei 1986 in het Noorse stadje Bergen. Een Luiks meisje van dertien, gekleed in roze pantalon en wit jasje met overdreven schoudervulling, zingt aandoenlijk enthousiast dat ze – leugentje! – vijftien is en van het leven houdt. Europa is gecharmeerd door de tienerklanken van J’aime la Vie. In de puntentelling geeft het ene land na het andere Belgium twelve points, la Belgique douze points.

“Het was mijn eerste grote reis”, zegt Sandra Kim – echte naam: Sandra Caldarone (43). “Natuurlijk was ik zenuwachtig. Maar zodra ik mijn eerste noot had gezongen, was alle spanning weg. Ik leefde in een roes: mijn hele jeugd had ik het Songfestival gevolgd, en opeens stond ik zelf op dat reusachtige podium. Toen volgde de stemming. Een explosie van emoties.”

Met de allereerste (en nog altijd enige) Bel­gische overwinning op het Songfestival wordt Sandra als een heldin onthaald bij haar terugkeer in België. “Zaventem was volgepakt met volk, tot op het tarmac en tot op het dak van het luchthavengebouw. In een auto met open dak werd ik rond­gereden om iedereen te begroeten.”

De dictator

De dag nadien wordt ze ontvangen bij premier Wilfried Martens. “Hij dacht dat ik had gewonnen in het Henegouwse Bergen, Mons. Zijn dochter, een fan van me die wel had gekeken naar de show, corrigeerde haar vader. Neen, het was in Bergen in Noorwegen. Hilariteit alom.”

Sandra Kim lijkt aan de start te staan van een veelbelovende muziekcarrière, als ze nog in het legendarische jaar 1986 een hit scoort met Tokyo Boy. Maar achter de schermen rommelt het. “Mijn toenmalige manager was een enorme dictator. Hij nam vaak de verkeerde beslissingen. Ik moest gehoorzamen, want ik hing contractueel aan hem vast. En wat wist ik als tiener uit een arbeidersgezin over de showbizz? Acht jaar heeft dat geduurd.”

Liefde en haat

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig beleeft Sandra in de hoogdagen van Tien om te Zien een kortstondige heropleving als zangeres door in het Nederlands te zingen. Herinner onder meer Bel Me, Schrijf Me, een duet met Luc Steeno. Maar finaal herleiden de Belgen haar carrière tot die drie minuten in Bergen. “Eigenlijk zing ik J’aime la Vie niet graag meer. De tekst is op het lijf geschreven van een dertienjarig meisje, op weg naar de volwassenheid. Niet op dat van een ­43-jarige vrouw.”

Eenzelfde haat-liefdeverhouding heeft Sandra Kim met journalisten die elk jaar, begin mei, aan haar telefoon hangen. Of ze de Belgische inzending al heeft gehoord en wat ze ervan vindt? Ook dit jaar weer. “Dat hangt me weleens de keel uit. Maar kom, omdat je er toch naar vraagt: Laura is een sympathiek meisje met een ­onvoorstelbaar enthousiasme. Haar song weet ik wel te smaken. Hopelijk wint ze. Dan laten ze mij met rust.” (lacht)

Of ze vandaag de dertigste verjaardag van haar overwinning gaat vieren? “Ik zie het nog steeds als een vergiftigd geschenk. Maar misschien trek ik alsnog een fles champagne open met mijn echtgenoot.”