“Het zijn delicate opnames vandaag. We doen iets in de sfeer van SM.” In een piepkleine bungalow in Willebroek poseert Charlotte Vanhecke gewillig met een stevige zweep voor de fotograaf. “Gisteren waren we nog in het kasteel van Gaasbeek aan het draaien”, zegt Vanhecke, “voor een sketch met ridders en prinsessen in de Middeleeuwen. Dat was keizwaar. De helft van de dag in de kou buiten, de andere helft binnen, in dat koude kasteel. Het was een stevige draaidag, maar het gaat er fantastisch uitzien.”

Op vijf oktober is Charlotte Vanhecke begonnen met de opnames van haar programma dat voorlopig Grensoverschrijdend heet. Het idee ontstond tijdens een lunch met Johnny Quidé, de man met wie ze het productiehuis Hopman oprichtte. “Het ging eigenlijk niet over het werk”, zegt Vanhecke, “wel over die #MeToo-affaire met Harvey Weinstein. Moeten we daar niks mee doen, zei Johnny, daar moet toch ook humor in zitten? Aanvankelijk zag ik het niet meteen. Het leek me nogal veraf, die verhalen van Amerikaanse ­actrices die onheus werden ­behandeld tijdens castings. Zelf had ik nog nooit iets in die zin meegemaakt, ik dacht echt dat we héél diep zouden moeten graven om verhalen te vinden die als inspiratie konden dienen. Maar toen dacht ik terug aan mijn eigen studententijd, aan het HRITS. Daar hadden we ook kotfeestjes waar een docent studentes probeerde te kussen. Van acteurs hoorde ik dat zij gelijkaardige dingen hadden gezien op de toneelschool. En als kind moest ik ook uren aan een stuk in mijn ondergoed op de gang wachten voor een medisch onderzoek, dat zou nu niet meer kunnen. Het is allemaal wat voorzichtiger en preutser nu.”

Blote borsten op de set

Samen met Nele Meirhaeghe begon Charlotte Vanhecke sketches te schrijven rond vier vormen van grensoverschrijdend gedrag: seksueel, discriminatie, geweld en pesten. Gevoelige thema’s, beseft ze: “We zijn ons daar altijd heel bewust van geweest. De voorbereiding duurde dan ook veel langer dan bij Loslopend Wild. Ik denk dat we de helft van de sketches hebben weggegooid, misschien zelfs twee derde. En we hebben de scenario’s door heel veel mensen laten nalezen. Door vrouwen én mannen, jong en oud, homo en hetero, blank en niet-blank. We hebben er zo veel mogelijk mensen bij betrokken om uit te sluiten dat we iemand zouden kwetsen met een mop. We legden alle meningen naast elkaar en namen daar het gemiddelde van. Ook de acteurs werden erbij betrokken: is dit duidelijk genoeg, is dit grappig genoeg? Zo hebben we een sketch met een parodie op een Afrikaanse dans. We willen daarmee vooral de haters niet voeden of racisme in de hand werken. De sketch moet zó duidelijk zijn dat zelfs een heel rechts iemand er de grap van inziet, net als iemand van Afrikaanse origine.”

Charlotte Vanhecke vindt het een voordeel dat zij de regisseur is, en geen man: “Er komen al eens blote borsten op de set. Dan is het voor mij gemakkelijker om te zeggen: laat ze maar wat meer zien. Het werd al een paar keer tegen mij gezegd op de set: goed dat jij het bent. Ik werk ook met zes vaste acteurs die de hele reeks dragen, dat is goed voor het vertrouwen: Ben Segers, Tine Embrechts, Jens Dendoncker in zijn eerste rol als acteur, de jonge ­Lucas Bulteel die al meedeed in Kafka, Rilke Eyckermans én Tinne Oltmans van Ghost Rockers, ook een verrassend gezicht.”

Quickies met Vikings

Op 13 december wil Vanhecke de opnames afronden. Een nieuw seizoen van Loslopend Wild staat al in de steigers: “Dit programma heeft meer tempo dan Loslopend Wild. De sketches zijn veel korter, je mag het gerust quickies noemen. (lacht) De sketches spelen zich ook af in de verleden tijd, we doen iets met heksen op de brandstapel, gaan terug tot de holbewoners. Quickies met holbewoners: je hebt al een goeie titel. (lacht) Als je vanuit de Middeleeuwen of de tijd van de Vikings naar onze tijd kijkt, wordt dat snel grappig. Of er verwijzingen in zitten naar waargebeurde feiten? Een paar, met een dikke knipoog. De voorspelbare situaties gaan we niet uit de weg: de regisseur en de acteur op een casting, de dokter met de verpleegster, de schooluitstap. Maar we draaien de clichés ook om. Dan is het plots niet de dokter, maar de verpleegster die een grens overschrijdt. Ik ben heel benieuwd naar de reacties, dat ben ik altijd. Maar we doen dit niet met een missie, we gaan hier geen taboe mee doorbreken. Het moet gewoon grappig zijn.”