Als er één noemer op het gezamenlijk rapport van de Vlaamse Europarlementsleden moet worden gekleefd, dan zou dat zeker “degelijk” zijn. Het gros van hen kwijt zich plichtbewust van zijn taak in de commissies. Een aantal van hen neemt daar zelfs, zeker in vergelijking met veel van hun collega’s in de Kamer of het Vlaams Parlement, best veel hooi op de vork. Ze beschikken daarvoor ook wel over meer medewerkers. En ze zitten vaak heel diep ingegraven in de parlementaire dossiers, waardoor ze nauwelijks nog op het publieke toneel verschijnen.
Bekijk hier de scores van alle Vlaamse Europarlementsleden (+)
Uitzonderingen op de grote workload zijn Gerolf Annemans (Vlaams Belang), wiens partij nu eenmaal gekant is tegen het Europees beleidsniveau, en Lieve Wierinck (Open VLD), van wie het als derde opvolger nooit de bedoeling was dat ze zou zetelen. Guy Verhofstadt (Open VLD) laat als fractieleider het werk in de commissies ook aan anderen over. Dat hij – in dit rapport dat tot stand kwam op basis van onze gesprekken met Europese parlementairen, medewerkers en lobbyisten- niettemin als enige vier sterren behaalt, komt omdat hij eenvoudigweg in een andere categorie speelt en weegt op het Europees debat. “Je bent voor of tegen hem, maar als hij begint te fulmineren in de plenaire vergadering, gebeurt er tenminste iets en blijft iedereen wel luisteren”, zo erkennen ze binnen de andere fracties.
Ervaring maakt in het Europees Parlement een groot verschil. Zij die al veel jaren op de teller hebben, zoals Kathleen Van Brempt (SP.A) of Bart Staes (Groen), slagen er veel beter in om een rol van betekenis te spelen. Zij die als debutanten toch al een verdienstelijk parcours aflegden, zoals Anneleen Van Bossuyt of Sander Loones, zijn door hun partij N-VA ondertussen al naar een andere bestemming gepiloteerd.
