“Ik zit hier”, riep de fazant. Die eeuwig domme fazant die zichzelf altijd verraadt door zo luid te roepen. Ik lachte stiekem met jagers die dan met hun trofee zwaaien, terwijl je die beesten gewoon niet kan missen. Die blijven zelfs zitten. Of verstoppen zich tussen de struiken met hun staart nog drie meter eruit.