Al om 11 uur stonden de eerste handtekeningenjagers klaar. ’s Middags liep de wachttijd op tot een uur. De finalisten namen dan ook alle tijd: kinderen werden in de lucht getild, foto’s en high fives vlogen in het rond. Bij de vrouwen was vooral Zeger populair. “Hij is even sympathiek als op televisie, en zelfs nog knapper”, klonk het. “Het was het wachten waard.”

Voor de finalisten was de middag een minder zware beproeving dan hun avontuur in Kamp Waes. “Qua uithouding zijn we intussen erger gewend”, lacht Aaron. Voor Debbie vloog de tijd voorbij. “Ik kom niet zo veel buiten, maar het stoort me niet als mensen een selfie vragen.”