Anderhalve maand geleden hadden we een geanimeerd gesprekje met een Gentse BV-fan. “Waarom zijn jullie toch zo’n fan van Vadis Odjidja”, vroeg die zich af. “Dat is toch de conclusie van je stuk?” Dat stuk, dat was een analyse van AA Gent – Moeskroen. Een match in januari die eindigde op een 3-1-zege en waarbij de conclusie luidde dat de Buffalo’s op het ritme van Odjidja spelen. Versnelt die, dan versnelt Gent. Speelt hij minder, dan speelt Gent minder. ‘Fan zijn’ vinden we dat niet echt. Menen dat Odjidja belangrijk is voor deze ploeg, dat klinkt al een pak correcter.

LEES OOK. ANALYSE. AA Gent speelt op het ritme van Vadis Odjidja

Kums en David niet op de afspraak

AA Gent – Charleroi bewees dat nog maar eens. Odjidja – aangekondigd in de basis – viel finaal af. Heupblessure. Gent leed eronder. Zwaar. Weinig kwaliteit in de opbouw, weinig schwung richting doel, weinig precisie bij passing en balcontroles. Niet elke dag zie je een speler – Milad Mohammadi – in vijf minuten niet één, maar twee keer een bal onder z’n voet buiten laten lopen. Dat in dit alles ook Sven Kums en Jonathan David – twee sterkhouders die voordien nog maar zelden teleurstelden – een bijzonder matige partij speelden, hielp Gent niet. Een afgeblokte poging van David, verder zagen we weinig van de thuisploeg.

Doldraaien

Tussendoor: sorry, Vlaamse supporters van Charleroi. Als jullie al bestaan. De Gentse focus in dit stuk doet onterecht wat afbreuk aan wat jullie ploeg presteerde in de Ghelamco Arena. Mooie, gevarieerde manier van druk zetten aangepast aan welke Gentse linie wanneer de bal had, een relatief hoog gepositioneerde achterlinie, de Gentse ruit goed in de tang gehouden en veel mensen mee op de counter. De goal van Shamar Nicholson was een perfect voorbeeld van de krachten die jullie Carolo’s in Gent toonden: balletje veroveren tijdens de Gentse opbouw, in twee passen iemand voor doel zetten en binnenschuiven. Dat Ali Gholizadeh een paar minuten later Igor Plastun doldraaide – weet u nog hoe Lionel Messi ooit Jérome Boateng bijna een kniebreuk bezorgde? Wel, dat soort doldraaien – die de Iraniër daardoor foutief moest afstoppen in de zestien, deed de Ghelamco Arena helemaal met verstomming slaan. 0-2. Aan de rust. Nadat Marco Ilaimaharitra de elfmeter omzette. Euh?

Heerlijk vluchtschot Fall

Gent kwam meer opzetten na de pauze. Initieel toch. Maar al snel werd duidelijk dat ze er niet meer in zouden slagen om het resultaat nog om te keren. Het was te slordig, te slap, te traag, te ongeïnspireerd. Een beetje ‘de match te veel’-gevoel. Geen Odjidja, geen Laurent Depoitre – die kampt weer met zijn voetzool -, geen Roman Yaremchuk. Dat kan Gent na 45 officiële matchen dit seizoen even niet meer verwerken. Mamadou Fall maakte er met een geweldig vluchtschot nog 0-3 van en Mohammadi pakte nog - typerend - rood. De 1-3 van de ingevallen Anderson Niangbo leek nog een klein doekje tegen het bloeden te zullen worden, maar de 1-4 van Kaveh Rezaei zorgde voor een zure nasmaak. Bijzonder zuur. Wat een afstraffing. Als het fort valt, dan valt het meteen stevig.

Vat is bijna af

Conclusie: bij AA Gent is het vat na een heerlijke Europese campagne en een sterke reguliere competitie bijna af. 0 op 6 na de eerdere nederlaag tegen Cercle Brugge, een einde van de ongeslagen reeks thuis en verdiend verloren van een toekomstige concurrent in Play-off 1. Zonder de beste elf lukt het niet meer. En dat is een vervelende vaststelling, vlak voor de start van die allesbepalende nacompetitie. Jess Thorup heeft werk de komende weken: zijn ploeg fysiek en mentaal nog maar eens opladen voor tien hyperbelangrijke wedstrijden. Voor die tweede plaats. Aan die titel moet je op dit moment even niet meer denken.

Tot slot: nogmaals een oprechte ‘sorry’, fans van Charleroi. Jullie hebben jullie plaats in PO1 verdiend. Dik verdiend. Derde staan jullie, op één punt van AA Gent. Blijf maar verrassen.