Ik moest eraan denken toen ik Bart De Wever zag. Hij was naar de musical Mamma Mia! ­geweest, waar de liedjes van ABBA als een carrousel rondjes draaien. In het gezelschap van vrouw en kind. Gelukkig nog vóór er aan de deur geteld werd. Tot 999 om de besmettingsdrempel van 1.000 te vermijden. Stel u het drama voor om met drie te gaan, en tickets 998, 999 en 1.000 op zak te hebben.

Bart heeft als politicus een olifantenvel. En in zijn verkleedkast ook olifantenpijpen. Hij had zich voor de gelegenheid uitgedost in een discopak dat de gekke Zweden weleens potsierlijk deed overkomen. ABBA is als het coronavirus. Wie met de muziek ook maar even in aanraking komt, is besmet en draait heel even door. Er helpt geen mondmasker tegen, geen handgel, alleen oordoppen. Het is als preventiemaatregel aangeraden die te dragen als Thank you for the music wordt opgediept. Of, erger nog, Chiquitita, dat reutelt als een panfluit, aangeblazen door ontstoken longen.

Het virus had ook Bart van jongs af getroffen, ­getuigde hij nog nagenietend. De symptomen bij Bart waren eenvoudig te herkennen. Hij werd er even onbevangen vrolijk van als Hilde Crevits bij het tellen van een ledenbevraging. Het toverde een lach op zijn gezicht, druppelde een glinstering in de ogen. Die men normaal alleen maar ziet als hij de standvastigheid van CD&V prijst. Waar men ook meer van het Zweedse houdt dan van ­Vivaldi.

Men zag de dopamine Bart overspoelen zoals de aanhoudende regen het IJzerbekken. Het gelukshormoon dat men probeert over te dragen op de deelnemers van Blind getrouwd, om toch ook eens een happy end te hebben. Ook het opwekken van oxytocine werd er als “verantwoord experiment” in gang gezet. Het knuffelhormoon nog wel, en dat in ophoktijden van corona. De formule van het koppelen begint toch stilaan uitgedragen te lijken. Waar wacht men op om met Blind besmettelijk, Blind in quarantaine of Blind nieuw samengesteld gezin te beginnen? Of het ook eens uit te proberen met twee lukraak gekozen zwanen? Die gaan alvast snel tot paren over, wat op een vijver niet zonder spanningsboog en verdrinkingsgevaar is. Elkaar vol gloed de nek omwringen, het is geen uniek ­talent der mensheid.

In tegenstelling tot het coronavirus zijn de gevolgen van een ABBA-besmetting van korte duur. De volgende dag zat Bart alweer in zijn gewone pak in een tv-studio. Om nog een keer zijn betoog te maken. Te zalven wie dat verdiende, te slaan wie erom vroeg. Er zou ook een Strava voor politici moeten bestaan. Die app waar de uberstrebers onder lopers en fietsers elkaar al valsspelend proberen voorbij te steken. Niet om te weten wie van hen het snelst vooruit gaat, maar het langst, de blik op oneindig, kan surplacen. Gelukkig maar dat het parlement zich nog in stilte bezighoudt en zelfs in coronatijden aan het vergaderen gaat. Al lijkt de ijlkoorts er soms ook toe te slaan en raakt de inspiratie voor zinnige tijdsbesteding stilaan op. Hoe kan het anders dat de noodwendigheid door Groen wordt aangeroepen om bij wet en algemene regels, en op straffe van een boete, een dag betaald verlof voor het huwelijk van de grootouders af te dwingen.

De wereld is een carrousel geworden die dezelfde rondjes maalt, tot men er helemaal tureluurs van wordt. Het is geen corona, maar toch ook geen pretje. Mamma Mia, here we go again zou de geknipte begintune voor elk journaal zijn. En toch even een moment bieden om vrolijk van te worden.