Het was een ritueel. Op zaterdagnamiddag hesen we ons, broers onder elkaar, op een barkruk. Om terug te blikken op een week die ­alweer verloren was gelopen. De cafétoog was ook een beetje een labo waar geëxperimenteerd werd. Hij diepte dan oneliners op, wat woordspelingen en drupjes vitriool die hij in gedachten had om de volgende week in zijn stukjes los te laten. Het was een generale repetitie voor een select publiek vooraleer hij ze in tintelende zinnen neerschreef. Voor een jury van wie hij wist dat ze eerlijk zou zijn. Hard genoeg om hem niet te laten zweven en hem nu en dan weer met de voetjes op de grond te zetten. Wat de test niet doorstond, werd nooit in tekst vereeuwigd.