“Manneke, ik doe het voor uw eigen goed”, zei hij en trok de riem van zijn stofjas aan. Hij probeerde nog even te doen alsof hij van de zachte aanpak hield. “Als je je sommetjes niet maakt, dan kom je nooit op je pootjes terecht.” Hij was kalend. Droeg een dikke bril waarover hij streng kon kijken. Met een bevroren blik. Hij siste als hij sprak. Zelfs verkleinwoordjes trilden nog als schrikdraad. Het deerde de jongen van de andere kant van de vaart niet. Hij peuterde lusteloos in de neus. De leraar nam zijn hand. Legde die op de bank en sloeg er met een ijzeren regel op. Hij voelde zich trots als hij verantwoordelijkheid moest dragen en genoot ervan als hij anderen de ­regels op kon leggen. Zelfs letterlijk.