Alles begon voor Astrid in de jaren 60. Ze was toen 22 jaar. Haar toenmalige vriend Klaus Voormann nam de knappe vrouw, met kort , pittig kapsel, op sleeptouw naar een muziekclub in een zijstraat van de Reeperbahn in Hamburg.

In de Kaiserkeller trad die avond een bandje uit Liverpool op, The Beatles. Ze waren toen nog met vijf. John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Pete Best en Stuart Sutcliffe. Ze voel als een blok voor het vijftal uit Liverpool.

Smoorverliefd op Stuart

Ze werd smoorverliefd op Stu, de bassist met minder muziekkwaliteiten, maar tonnen charisma. Het koppel werd onafscheidelijk. Zij knipte zijn haar en kamde het naar voren. Revolutionair toen.

Weg dus met de typische gelcoupe. John kwam niet meer bij van het lachen, zei ze daar later over. Het Beatlekapsel was geboren. Het werd ook het kapsel waarmee in de jaren daarna overal ter wereld jongeren hun ouders provoceerden.

Astrid fotografeerde met haar Rolleicord alle Beatles. Het liefst van al Stu, die al snel bij haar introk en met wie ze zich al na drie maanden verloofde. Het was een sprookje, zei Pete Best.

Toen de groep terugkeerde naar Liverpool, bleef Stu achter in Hamburg, bij Astrid, als student aan de kunstacademie. Steeds vaker kloeg hij over barstende hoofdpijn. Hij viel ook vaker flauw. Op 10 april 1962 stierf hij in haar armen, in een ambulance op weg naar het ziekenhuis. Hij overleed aan een hersenbloeding.

Astrid was niet meer te troosten. Haar passie om te fotograferen was weg. Ga leven of ga dood, zei John Lennon. Ze bleef leven, maar fotograferen deed ze na 1967 nauwelijks nog.