“Met Mijlemans”, zegt mijn moeder als ze opneemt. “Dat treft, ook met Mijlemans”, zeg ik en dan weet ze dat ik het ben. De ­gesprekken zijn even veelzeggend als nietszeggend. Hoe het daar is, willen we wederzijds ­weten. Een grote ­bezorgdheid in kleine zinnen. Veel meer is er ook niet altijd te vragen. Of het nog leefbaar is en of er bij niemand ergens een wiel is afgedraaid. Haar ­achterkleinkinderen vereisen soms wat uitleg en bezorgdheid. “Kleine ­kinderen, kleine problemen. Grote ­kinderen, grote problemen”, zucht ze. Als ze weer ophangen wil, zegt ze: “Ge moet nog eten, zeker?” En zonder op een ­antwoord te wachten: “Ga dat dan maar rap doen, want zo laat eten, daar slaapt ge slecht van.”