“Met wie illegaal de grens oversteekt, ­hebben we zelden geduld. Tenzij het een katje is”

“Met Mijlemans”, zegt mijn moeder als ze opneemt. “Dat treft, ook met Mijlemans”, zeg ik en dan weet ze dat ik het ben. De ­gesprekken zijn even veelzeggend als nietszeggend. Hoe het daar is, willen we wederzijds ­weten. Een grote ­bezorgdheid in kleine zinnen. Veel meer is er ook niet altijd te vragen. Of het nog leefbaar is en of er bij niemand ergens een wiel is afgedraaid. Haar ­achterkleinkinderen vereisen soms wat uitleg en bezorgdheid. “Kleine ­kinderen, kleine problemen. Grote ­kinderen, grote problemen”, zucht ze. Als ze weer ophangen wil, zegt ze: “Ge moet nog eten, zeker?” En zonder op een ­antwoord te wachten: “Ga dat dan maar rap doen, want zo laat eten, daar slaapt ge slecht van.”