Armstrong en Landis kunnen al lang niet meer door dezelfde deur. De rechtszaak tussen beide heren sleepte bijna tien jaar aan. Landis won de Tour de France in 2006, maar moest die titel meteen weer afgeven omdat een abnormale testosteronwaarde was vastgesteld. Hij ontkende jarenlang dat hij toen doping had gebruikt, maar in het proces rond Armstrong ging ook hij in 2011 over tot bekentenissen.

Landis deed in dat proces een boekje open over de gesystematiseerde doping in de US Postal-ploeg van Johan Bruyneel. Landis klaagde meteen ook Armstrong aan voor het bedriegen van de Amerikaanse regering en het misbruiken van belastinggeld. De federale overheid sprong in als mede-eiser en in april 2018 werd de zaak beslecht: Landis kreeg uiteindelijk 1,1 miljoen dollar, zijn deel van de in totaal 5 miljoen dollar die Armstrong aan zijn voormalige teamgenoot en de regering moest betalen.

“Stuk stront”

De intussen 44-jarige Amerikaan moest het dan ook ontgelden in de documentaire die binnen enkele dagen uitgezonden wordt. “Het kon allemaal erger voor mij”, zegt Armstrong op een bepaald moment. “Ik kon ook Floyd Landis zijn en elke dag wakker worden als een stuk stront. Dat is wat ik weet. Ik denk dat niet, ik weet dat.”

Een stevige uithaal, maar Landis bleef er in een reactie bij ESPN vrij kalm onder. “Ik heb best wel wat empathie voor Lance omdat ik ook publiekelijk vernederd werd en weet hoeveel pijn dat doet”, klonk het. “Je wil altijd iemand de schuld geven en soms is het gemakkelijker om de voor de hand liggende persoon de schuld te geven. Hij mag bij beschuldigen want zonder mij was alles misschien nog steeds een groot geheim. Ik kon gewoon niet meer liegen. Daarover is hij uiteraard niet gelukkig. Maar ik hoop dat hij rust vindt in zijn leven. Ik haat hem niet. Ik wist niet eens of iemand mij ging geloven. Ik wist wel dat als je tegen iemand vecht van zijn kaliber, dat je alles in de strijd moet gooien.”

Landis wijst ook op het feit dat de interviews voor de docu enkele jaren geleden werden opgenomen. “Ik hoop dat Lance intussen veranderd is”, aldus de Amerikaan. “Ik begrijp niet waarom mensen niet verder kunnen gaan met hun leven. Weet je, toen ik bij US Postal ging rijden, hadden ze al drie keer de Tour gewonnen met hem. Hij was een gigantische ster, wat het voor hem makkelijk maakte om de andere jongens te controleren. Hij was de baas, een tough motherf*cker. De rest was dat niet.”

Het was uiteindelijk Landis die de Texaan op de knieën kreeg. Maar gelukkig werd hij daar niet van. “We zijn al verschillende jaren verder, maar ik weet nog altijd niet hoe ik me daarbij moet voelen. Het was een zeer traumatische ervaring voor mij. Die publieke vernedering kwam hard aan. Op die manier ben ik een van de weinigen die zichzelf in de plaats van Lance kan zetten. Ik weet wat hij heeft doorgemaakt. We hebben allemaal onze tekortkomingen en die van hem werden gigantisch uitvergroot. Maar aan de andere kant was hij uniek en de beste renner waarmee ik ooit koerste. En het is ook meer dan één bad guy die de rest aanzette tot het nemen van doping. Het is veel ingewikkelder dan dat. Lance wist niet meteen waar hij aan begon, vrees ik.”