Waarom niet, moet ze ­gedacht hebben. En ze liet haar ambacht waar ze zo bedreven in was, achter zich. Een sprong in het ongewisse. Om haar geluk te beproeven in het lichte brasseriewezen. Het lukte aardig, zei ze later. Ze leek zelfs gelukkig in haar keuze, al was het neringdoen niet te onderschatten. De voorbije maanden had ze een compostvat gemaakt en geluierd in de tuin met een beter streekbier bij de hand. Ik vroeg of ze weer zou ­openen. Weldra, stuurde ze. Al zag ze weinig perspectief. Door het “anderhalvemeterkalifaat”. Ik kon alleen jaloers zijn op die vondst met die lichte toets cynisme. Ambacht vergaat niet, dacht ik. Taalgevoel evenmin. Zelfs al moet men ontiegelijk vroeg opstaan om zelf een brood te bakken.