“Ik was soms echt depressief”, geeft hij toe aan Peeters. “Ik miste het optreden en het publiek. Zo ’s morgens opstaan, ontbijten, douchen, wandelingetje maken, soep eten, televisie kijken, een beetje fietsen, weer wat tv kijken… dat is altijd hetzelfde. Het is vreselijk te zeggen, maar dan mogen ze mij komen halen. Als ik dat niet meer kan doen, dan maak ik er zelf een einde aan. Dat is egoïstisch, maar dat ben je wel een beetje als je een zekere status hebt bereikt en gedaan hebt wat je wou doen. Dat gevoel van uw ding te kunnen doen, dat wil ik niet kwijt. Een zaal die recht veert, roept en applaudisseert, dat is beter dan een orgasme.”

Al ziet hij zichzelf nog niet gauw in het publiek zitten met 1.000 man. “Ik ben een risicopatiënt, ik ben 68 en ik ben ook zeven weken geleden geopereerd aan mijn heup. Maar ik was blij dat ik toen eens op uitstap mocht, drie dagen naar de kliniek.” (lacht)

In De boshut komt hij ook nog even terug op zijn slip of the tongue op Ment TV dat hij zou terugkeren als Alberto in Samson & Marie. “Ik heb dat eigenlijk niet gezegd”, zegt hij. “Ik moet nog 48 shows als Alberto spelen, dus ik bén nog altijd meneer Spaghetti. Op het einde van de show zeg ik tegen Marie: Als ik honger heb, mag ik nog koekjes en taart komen eten? Dan zegt Marie: Natuurlijk. Maar ik heb niet gezegd dat ik terugkeer. We mogen niets zeggen, dan doe ik dat ook niet.”(eadp)