Raphael Holzhauser. Het type speler dat geweldig weet te balanceren op een dunne lijn. Een lijn die het midden houdt tussen het absolute heldendom en het statuut van brokkenpiloot. Stel: je bent een trainer met een strak gameplan voor elke wedstrijd. Dan heb je aan de rondzwervende Holzhauser je hart waarschijnlijk niet verloren. De Oostenrijker is het prototype van de middenvelder met een vrije rol. Loopt waar het goed voelt, waar hij meent te weten dat het zal bijdragen aan de ploeg. Hem negentig minuten een afgelijnde opdracht geven: neen, dat kostuum past hem niet.

Paars droomdagje

Maar ben je een coach die creativiteit weet te appreciëren, dan zie je in Holzhauser je rechterhand. Een middenvelder die opduikt als rechtsachter en linksvoor, die een perfect gevoel voor ruimte kent én - zeldzaam bij dat soort types - zijn deel van het verdedigende werk wilt doen. Weet je hem in stelling te brengen, dan word je ervoor beloond. Zoals Beerschot-coach Hernan Losada. Met twee goals in de 3-1-zege tegen Zulte Waregem vorige week en met de openingstreffer bij Club Brugge zondagmiddag. Dodelijk efficiënt schoof Holzhauser de bal voorbij Simon Mignolet, vlak voor het halfuur. Het begin van een paars droomdagje.

Club Brugge was er tot dan immers niet in geslaagd om ook maar enige vuist te maken. Ruud Vormer zag een goal terecht afgekeurd worden, lange ballen kwamen niet aan, Siebe Schrijvers en Youssouph Badji waren redelijk onzichtbaar, Krépin Diatta zette zijn bedrijvigheid niet om in enig succesvol vervolg en Hans Vanaken beleefde een complete offday. Al het goede van de 0-4-zege in Eupen was meteen vergeten. Meer zelfs: het gemor over de wankele defensie kwam weer aan de oppervlakte drijven. Met Simon Deli en Matej Mitrovic nog steeds in de lappenmand en ook Federico Ricca niet fit, moest Philippe Clement teruggrijpen naar een onuitgegeven trio achterin: Eder Balanta - Brandon Mechele - Clinton Mata. Een weinig geslaagd experiment. Het drietal was positioneel niet goed op elkaar afgesteld en werd bij het tegendoelpunt stevig te kijk gezet toen Diatta de bal nogal knullig weggaf. Alles samen: het was niet de helft van Club Brugge. Verre van zelfs.

50ste in mineur voor Clement

De tweede, die leek al meer richting blauw-zwart te gaan. Niet dat alles plots van een leien dakje liep voor Club, maar Beerschot werd danig tegen het eigen doel gedrukt. Uitbreken lukte de Antwerpenaren niet meer, positioneel was hun 3-5-2 meer een 5-4-1 geworden. Club drukte. Een schotje van Vanaken, een heet standje voor het doel van Mike Vanhamel waar de thuisploeg een penalty claimde en een resem hoge ballen in de zestien die evenwel nooit goed vielen. Clement gooide al snel David Okereke, Charles De Ketelaere en Michael Krmencik in de strijd, maar scoren lukte niet meer. Ondanks een poging of vier van die laatste. Clement zou zijn vijftigste wedstrijd als hoofdcoach van Club uiteindelijk gewoon verliezen. Verdiend? Niet echt. Maar niemand die de zege van Beerschot een hold-up kon noemen. Mocht noemen. Club beleeft met 3 op 9 een tegenvallende start. En op ’t Kiel? Daar vindt men de fiere leiders van de competitie terug. 9 op 9. Welcome Back, Beerschot.