Dat Willy Sommers zijn versie van Zoutelande zou beginnen met alle toeters en bellen, daar was geen woord van gelogen. Blij dat je hier bent schoot uit de startblokken met enkele stevige blazers en toen Sommers voor de eerste keer het refrein inzette, gingen de handen van zijn collega’s al omhoog. Even later stond iedereen recht en was de polonaise ingezet. Sommers gaf het zelf aan: het deed verdacht veel denken aan Laat de zon in je hart.

Opnieuw een feestje in Liefde voor muziek, dus. “De ideale trouwfeest-track”, zei Ronny Mosuse achteraf. “Stoppen, weer starten.” Ook Geike Arnaert genoot zichtbaar. Nochtans staat ze niet graag in de spotlights, had ze aan het begin van de aflevering gezegd. “Als ik weet dat ik me ook ergens kan verbergen, is het goed.”

Vinger op de wonde

“Het is bijna kinderlijk”, zei Arnaert later nog, “hoe verlegen ik soms ben. Maar het is wie ik ben.” Ook Emma Bale zat er vanavond bedeesder bij dan anders. Zij nam Eden, een hit van Hooverphonic, voor haar rekening. Ze was meteen de enige artieste van de vond die een nummer uit het oeuvre van de band plukte, de rest haalde hun inspiratie bij het solowerk van Arnaert.

Al ging Tourist LeMC niet aan Hooverphonic voorbij. Hij koos weliswaar voor Rope dancer, de eerste solosingle van de zangeres, maar hij spitste de tekst toe op haar vertrek bij Hooverphonic. “Jij vertelde al hoe moeilijk het was om uit die band te stappen”, lichtte hij toe. “De fans snapten het niet, maar jij wou die sprong toch maken. Rope dancer: in gedachten zag ik je koorddansen terwijl je die keuze maakte.”

LEES OOK: Geike Arnaert sluit 2020 af als zangeres van Hooverphonic: “Het Songfestival heeft me naar een muziekcarrière geloodst”

Normaal zingt hij zijn refreintjes graag zelf, maar voor Koorddanser deed Tourist een beroep op Wally, in het verleden al te horen in nummers als Horizon. Waar de zanger de voorbije weken vooral zwoer bij rustige, ontspannen nummers, lag het tempo dit keer aanzienlijk hoger. En dat viel in de smaak, niet in het minst bij Geike. “Het was inderdaad een woelige periode. We hadden elkaar veel gezien, op veel intense momenten. Er waren ook een aantal ruzies geweest. Je hebt een aantal keren de vinger op de wonde gelegd.”

Het knietje van Jonas

Ronny Mosuse bracht deze week zijn versie van Arnaerts Strange disorder. En zoals hij dat al meermaals deed, verdraait hij ook ditmaal het perspectief en de tekst. “Het origineel gaat over iemand die zichzelf gek verklaart omdat hij toch bij die andere blijft. Ik heb de tekst herschreven vanuit het perspectief van de andere, die probeert uit te leggen waarom hij zo graag wil dat de ander blijft.” Als je mij zou verlaten, wordt dat dan, met een klinkende trompetsolo.

Zowel Bert Ostyn als Cleymans & Van Geel haalden hun mosterd bij het laatste album van Arnaert. De eerste maakte een erg dansbare, zo uit de jaren tachtig geplukte versie van Off shore, die laatste brachten een naar Coldplay ruikende cover van No excuses. Al werd dat bij hen Geen excuses.

LEES OOK: Dit zijn de artiesten van het nieuwe seizoen van ‘Liefde voor muziek’

Opnieuw ging de aandacht naar de hoge noten van Jonas Van Geel. “Je ziet dat aan zijn knietje”, zie Mosuse. “Als zijn knietje naar omhoog gaat, dan komen ze.” “En dat hoofdje gaat naar achteren”, vulde Emma Bale aan. “Bon, wie is de volgende?”, zei Van Geel met een lach.

Arnaert sloot de aflevering af met een tribute aan haar idool Madrugada, een naam die bij haar collega’s niet meteen een belletje deed rinkelen. “Ze is niet zo bekend, het nummer is ook een beetje donker. Maar het komt zo hard binnen. Er is niets wat dit overstijgt.” ‘Majesty’ van haar idool Madrugada. “Dat nummer komt zo hard binnen. Er is niets wat dit overstijgt.”