De aanwezigheid van Kevin Janssens in het gesmaakte Eén-programma mag op zich al verbazen. De acteur toont zich veelal een gesloten boek, zelden happig op interviews. Maar tegenover tv-maker Eric Goens schat hij zichzelf toch in. “Ik ben enorm kritisch voor mezelf en nog behoorlijk onzeker in mijn werk. Maar ik denk dat die onzekerheid mij op een of andere manier wakker houdt. Die zorgt ervoor dat ik er altijd 100 procent voor ga en niet op m’n lauweren rust.”

De wortels van die onzekerheid vermoedt hij in zijn jeugd. “Ik heb vroeger altijd het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen. En in dit vak wil je ook geliefd zijn, graag gezien worden. Je wilt dat iedereen je goed vindt. Maar dat is uiteraard niet zo, en ik heb er lang over gedaan om dat te aanvaarden.”

Rechtbank

Janssens’ jeugd komt in de uitzending wel vaker terug. Zo werd hij 1979 geboren als Kevin Roels, iets wat weinigen weten. “Mijn mama is bij mijn biologische vader weggegaan toen ik drie was. Dat was geen aangename man. Hij dronk veel en was heel agressief. Daarom wil ik mij hard bewijzen, denk ik. Ge wilt mij nie, ik zal eens laten zien wat ik kan. ”

Na de adoptie door zijn stiefvader veranderde hij zijn naam. Al leverde die wijziging een pijnlijk weerzien met zijn biologische papa op in de rechtbank. “Hij was daar, maar gunde mij geen blik. Zijn moeder, mijn oma, was er ook. Ze kwam naar mij en zei: Wat doe je? Dat kan je niet maken. Zie, dat is jouw vader die daar zit. Maar ik wees naar mijn stiefvader en zei: Neen, dát is mijn vader.”

LEES OOK. Marco Borsato over band met ouders in ‘Het huis’: “Hoe langer mijn vader weg is, hoe meer ik hem mis”

Toen zijn biologische vader overleed, kwam dat toch binnen. “Mijn moeder vertelde het voor ik naar een theatervoorstelling vertrok. Ik ben in mijn wagen gestapt en keihard beginnen huilen. Ik heb dat verdriet ’s avonds gebruikt in dat stuk. Dan heb je mij toch in íéts geholpen, dacht ik. Waar ik spijt van heb, is dat ik hem nooit heb kunnen vragen waarom. Dat is later een ding geweest in mijn relaties. Verlatingsangst, bindingsangst. Omdat die mens mij eigenlijk heeft gezegd: Ik moet u niet hebben. Je voelt je afgewezen.”

“Veel vrienden zijn jonger, maar hebben wel stabiliteit in hun privéleven. Ik benijd hen daarvoor. De schrik om alleen te blijven, is er wel”, zegt Janssens.

Toch zit in het Het huis ook hoop en optimisme. Het gaat over Janssens’ liefde voor film en zijn baantje in de videotheek in Stabroek, midden de jaren negentig. Over zijn liefde voor ijs, en hoe het hem hielp om 17 kilogram bij te komen voor zijn rol in De Patrick: “Häagen-Dasz smelten in de microgolfoven en opdrinken.” Hij vat het dan ook zo samen: “Ik had graag tegen mijn 31-jarige zelf kunnen zeggen: Doe eens rustig. Alles is oké, alles is goed.”

LEES OOK. Wat mogen we nog verwachten van dit seizoen van ‘Het huis’?

(bpr)