Jan zag ze vliegen, het afgelopen weekend. Met zijn “laatste week voor de vakantie met maar weinig pedagogische impact”. En dat “kerstfeestje hier en nog wat voorlezen en weet-ik-veel-wat daar”. Zinnetjes waarvan zijn politieke vrienden hoofdschuddend dachten “neeje Jan, neeje” en waarvan zijn woordvoerder spontaan griepsymptomen begon te krijgen. Om maar te zwijgen van de woedende leerkrachten die Jan geen pedagogische tik wilden geven, maar een pedagogische pandoering.

Nee, dan was de zin van Alexander De Croo vlak voor dat vervroegd overleg van vrijdag zoveel edeler. Hij zei over dat overleg “iedereen zal over zijn schaduw heen moeten stappen”. Pure poëzie in weinig romantische tijden. Betekenis: politici moeten beslissingen nemen waarbij ze zich niet laten leiden door eigenbelang of dat van de politieke partij. Helaas is De Croos opzet niet gelukt met menig geloei, gemor en getoeter als gevolg.

Desondanks bleef dat schaduw-spreekwoord haar schoonheid hebben. Toen mijn dochter die dag geen paprika’s in de ovenschotel wou, zei ik haar dan ook dat ze het gezinsbelang moest dienen. Dat ze over haar eigen schaduw heen moest stappen en die paprika’s maar moest tolereren. Ze dacht er mokkend het hare van en viste elk stukje paprika uit haar bord als was het een cocktail van asbest, PFOS en spruitjes.

Toen ik me des avonds in de sofa neervlijde en de loftrompet stak over die prachtige schaduw waar je overheen moest stappen, vroeg het lief of een mens dat eigenlijk kan, over zijn eigen schaduw stappen. Een onmogelijke opdracht, zo bleek. Je kan enkel in iemands schaduw staan. Maar ook dat is voor toppolitici onmogelijk.