Het was het drama van haar leven: toen Dora Rapaport als zwangere joodse vrouw tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s werd afgevoerd naar een concentratiekamp, zag ze haar hele familie vermoord worden in de gaskamers. En vooral: werd haar dochtertje Eva enkele maanden na haar geboorte uit haar armen gerukt.

Na haar bevrijding in 1945 verhuisde Rapaport naar Oostenrijk, waar ze haar man – ook een Holocaustoverlever – leerde kennen. Samen emigreerden ze in 1949 naar de Verenigde Staten, met hun twee dochters Dena en Jean. Maar de herinnering aan Eva bleef Dora Rapaport haar hele leven lang achtervolgen. Ze had één enkele foto van haar dochter, vertelden haar dochters dinsdag in de Washington Post. “Soms sliep ze daarmee. Dan hield ze die in haar armen, alsof ze een baby vasthield.”

“Ze bleef al die tijd ook zoeken naar haar kind”, aldus Dena (inmiddels 73). Doorheen de jaren bezocht Rapaport verschillende weeshuizen in Duitsland, op zoek naar informatie over Eva. Maar altijd zonder resultaat. Dora Rapaport kwam nooit te weten wat er met haar dochter was gebeurd: ze overleed in 1998.

Maar op haar sterfbed beloofden haar dochters hun moeder wel dat ze zouden blijven zoeken naar hun oudere zus. “We bleven nieuwsgierig naar Eva. We doorploegden overlijdensberichten en online databases. We vroegen hulp aan het Rode Kruis”, aldus Jean. “Maar steeds zonder succes. Na verloop van tijd gingen we ervan uit dat Eva de oorlog niet had overleefd.”

Haar hele leven lang gedacht dat ze alleen was

Tot die dag in april, toen ze een email kregen van MyHeritage, een platform voor genealogie. Uit een DNA-test bleek dat er een genetische match bestond met een vrouw uit het Verenigd Koninkrijk: Clare Reay (53). De dochter van Evelyn Reay, een vrouw die zelf niet wist waar of wanneer ze geboren was. Ze had enkel een verweerd document waarop stond dat ze in 1945 geboren was in het concentratiekamp van Bergen-Belsen, en dat haar geboortenaam ‘Chava’ was – het Hebreeuwse equivalent van Eva.

Evelyn Reay was grootgebracht in een weeshuis, en werd op 7-jarige leeftijd geadopteerd door een Brits koppel. Ze stierf in 2014 aan kanker. Ze had haar hele leven lang geloofd dat haar hele familie om het leven was gekomen in de Holocaust.

Haar dochter Clare stond dan ook sceptisch tegenover het verhaal van haar Amerikaanse tantes. Maar die twijfels verdwenen toen ze foto’s van hun moeders naast elkaar legden. “De gelijkenissen waren treffend”, aldus Dena. “Ze waren bijna identiek. Het was adembenemend.”

“Ze had er bij moeten zijn”

De families leerden elkaar daarna telefonisch beter kunnen. Maar een ontmoeting in levenden lijve was er door het coronavirus nog niet van gekomen. Tot 13 november, wanneer Reay vanuit Engeland naar Ohio trok om haar tantes te bezoeken. “Ze waren compleet verrast”, aldus Reay. “Het was één van de hoogtepunten uit mijn leven.”

“Het was één van de meest ongelooflijke dingen die me ooit overkomen zijn”, vond ook Dena. “Vanaf het moment dat ze binnenstapte en we elkaar omhelsden, voelde het alsof we eindelijk weer onze plaats hadden gevonden.”

De drie vrouwen brachten drie weken samen door. “Het was alles wat ik verwachtte en meer, het ging enkel te snel voorbij”, aldus Reay. Al had ze vooral spijt van één ding: dat haar moeder er niet bij was. “Het was ongelooflijk bitterzoet. Ze had er bij moeten zijn. Ik hoop enkel dat ze nu samen in de hemel zijn. En dat ze weten dat we elkaar eindelijk gevonden hebben.”