Soms dwaal je af. In dat donkere gat. Kijk je in de duistere ogen van dat beest in je hoofd. Er is geen vrede. Er is geen rust. Er is alleen dat beest in je hoofd. Het draait toertjes. Bijt in zijn eigen staart. Het slaapt. Het gromt. Het blaft je kop aan flarden. Of zoals Stromae het zingt in zijn nieuwe lied ‘L’enfer’: “Ik heb soms suïcidale gedachten gehad. Ik ben er niet erg trots op. We geloven soms dat dat de enige manier is om ze het zwijgen op te leggen. Die gedachten waardoor ik in een hel leef.” Hij zong zijn eenzame hel in het Franse journaal. In primetime op de televisie. Met donkere ogen recht de huiskamer binnen.