Waar er in 2017 nog bijna 30 kinderen via binnenlandse adoptie werden geadopteerd, is dat aantal de voorbije jaren onder de twintig gezakt. Afgelopen jaar werden er negentien kinderen geplaatst, onder wie een tweeling, bij achttien adoptanten. 

In 2021 werden er ook 27 kinderen bij een gezin in Vlaanderen geplaatst via de bemiddeling van een dienst voor interlandelijke adoptie. Het gaat om kinderen uit negen herkomstlanden: de Filipijnen, Thailand, Chili, Zuid-Afrika, Hongarije, Portugal, Togo, Burkina Faso en Marokko. 

Het aantal buitenlandse adopties werd de voorbije jaren ook beïnvloed door de coronapandemie. Zo was er bijvoorbeeld geen vliegverkeer mogelijk met een aantal herkomstlanden en kon de adoptie juridisch niet altijd bekrachtigd worden, omdat sommige buitenlandse rechtbanken gesloten waren, waardoor de feitelijke adoptie moest worden uitgesteld. 

Screening

Vanaf dit jaar gaat Vlaanderen elke mogelijke samenwerking met landen voor interlandelijke adoptie screenen. Die screening moet duidelijk maken of er al of niet nog met een herkomstland kan samengewerkt worden. “De ambitie is een verbeterde samenwerking met onder meer een focus op plaatsingen van kinderen op vraag van de herkomstlanden”, aldus Kind en Gezin.

“De Vlaamse Regering heeft eind vorig jaar de krijtlijnen voor de toekomst van interlandelijke adoptie vastgelegd. Het versterken van de partnerschappen met de herkomstlanden is daarin een belangrijk speerpunt”, aldus Vlaams minister van Gezin Wouter Beke (CD&V). “Vlaanderen zal voor ieder herkomstland een risicoanalyse uitvoeren op basis van zes criteria, om vervolgens finaal te beslissen of er al dan niet met het desbetreffende land kan worden samengewerkt. Het is onze absolute prioriteit om het risico op mistoestanden en kinderhandel verder uit te sluiten, toekomstige trauma’s te vermijden en tegelijk kinderen, die dat nodig hebben, uit herkomstlanden, ook in de toekomst nog kansen op een geschikte thuis in ons land te blijven geven.”