Dat uitje is een idee van stagementor Bart. Zowel verpleegkundige als patiënt kunnen hun geluk niet op. “Enes horen lachen en die fonkeling in zijn ogen zien, dat zal me altijd bijblijven”, vertelt Metejoor, alias Joris Van Rossem. “Je voelt dat je op dat moment echt iets betekent voor iemand anders.”

Op de dienst oncologie verwacht je niet meteen polonaises, maar toch bouwen de collega’s van Frances Lefebure er een feestje voor Monique. Zij krijgt namelijk haar laatste chemo. “Het lijkt onlogisch, want normaal ben je blij omdat je níét ziek bent. Het is een beetje absurd, maar zó leuk.”

Op de afdeling pediatrie maakt Stefaan Degand kennis met drie jonge meisjes die kampen met ondervoeding als gevolg van anorexia. Met zijn mentor Hannelore bereidt hij hun maaltijden voor en houdt hij zelfs toezicht tijdens het eten. Hoewel ze heel stil en gesloten zijn, slaagt hij er toch in om voorzichtig contact te leggen met de meisjes. “Je luistert gewoon naar de redenen waarom ze niet willen eten, zonder daar een oordeel over te hebben. Want als het daarover gaat, hebben ze in hun leven al alle kleuren van de regenboog zien passeren.”