“Derde keer, goeie keer hopelijk”, lacht aanvoerder Steven Van Moeffaert. “Het wordt één grote loterij, erop of eronder. Kontich ging niet in op onze vraag om zaterdagavond te voetballen. Het blijft zondag, een daguitstap. Hopelijk volgen nadien nog twee uitmatchen. Mits winst tegen Kontich geef ik de voorkeur aan Geel als tweede tegenstander.”

“Het verlies in Boezinge kwam als een keiharde klap in ons gezicht aan. Op het middenveld werden we overklast, continu holden we achter de feiten aan. Na 20’ kopte Gianni Longueville mijn voorzet perfect binnen. Een fractie later gaf de lijnrechter met duim en wijsvinger aan dat hij twee centimeter offside stond. Onzin, het doelpunt was geldig, zoiets meet je met het blote oog nooit. Daardoor konden we ons favoriete counterspelletje niet spelen, met alle gevolgen van een offday vandien.”

“Kontich is ons niet bekend. We ontvingen wel bruikbare scoutinginfo en puur toevallig liep ik hier op het complex iemand uit Kontich tegen het lijf die de club kende en me informeerde over hun spelsysteem en spitsen. Onze groep heeft er ondanks alles veel zin in. Zondagavond en maandag beleefden we groepsgewijs een diepe dip maar tegen de dinsdagtraining trokken we er een streep onder.”

Even heerste er lichte paniek toen de captain een knieletsel opliep. “In Wervik botste ik op keeper Harry Van der Borght, met een scheur van de laterale meniscus als resultaat. Ik trainde niet maar ’s zondags stond ik er in Wielsbeke. Van de week spaarde ik me dinsdag om donderdag voluit te trainen. De MRI was ok, klinisch is alles in orde en de pijn verbijt ik. Geen loos alarm, ooit komt een ingreep eraan maar die stel ik zo lang mogelijk uit.”