Is dit jouw afscheidsinterview?

“Geen idee of dit een afscheidsinterview wordt. Wellicht wel, maar je weet nooit, in voetbal kan alles. Maar het zou zeker een afscheid in schoonheid zijn waarbij ik ongetwijfeld de vele mooie herinneringen aan mijn tijd in Gent zal koesteren. Ook de steun van de fans zal ik nooit vergeten, prachtig hoe ze me ook de voorbije maanden hebben aangemoedigd om niet op te geven.”

Wat was je hoogtepunt in Gentse loondienst?

“Natuurlijk is er die bekerzege, dat komt voor eeuwig op het palmares van AA Gent, maar anderzijds waren er ook die twee wedstrijden tegen AS Roma. Dat blijft ook zonder meer een formidabele ervaring. Daarnaast denk ik aan enkele doelpunten die ik maakte voor Gent. Zoveel heb ik er niet gescoord, maar enkele mochten toch wel gezien worden, denk ik.” (lacht)

Wat was voor jou het meest emotionele moment?

“Mijn goal tegen Zulte Waregem, zonder enige twijfel. Ik had het tijdens die eerste weken van de invasie in mijn land heel moeilijk. Trainen zonder te huilen was onmogelijk. Invallen en scoren was voor mij toen echt een ongelooflijk kippenvelmoment. Het was misschien wel het mooiste moment uit mijn ganse loopbaan.”

Wat is je beste herinnering van de voorbije drieëneenhalf jaar?

“Het is moeilijk voor mij om eentje te kiezen, want ik heb bij deze club veel mooie momenten beleefd tijdens de voorbije jaren. Ik kijk persoonlijk niet zo naar mijn eigen statistieken, maar mijn band met de fans zal ik toch eeuwig blijven koesteren. Ik heb geen verklaring voor mijn populariteit, maar ik denk dat de fans mijn inzet op het veld en mijn oprechte manier van praten, toch wel konden pruimen.”

Ben je verliefd geworden op de stad Gent?

“Ik zal Gent zeker missen, mochten we hier ooit vertrekken. Mijn familie en ik voelen ons hier echt thuis. Het is een prachtige stad met formidabele mensen. Ook naast het voetbal werden we fantastisch opgevangen: mijn kinderen zitten hier ook op school en mijn zoontjes voetballen bij Racing Gent. Die mensen staan steeds voor ons klaar, dat vergeet ik nooit. Na meer dan drie jaar is dit echt onze tweede thuis geworden. Als het even kan, blijven we hier dan ook zeker nog wonen. Maar dat zal toch vooral afhangen van mijn volgende club.”

Waar ligt je toekomst?

“Ik heb nog geen idee waar ik aan de slag ga volgend seizoen. Als ik in België blijf en het is haalbaar om in Gent te blijven wonen, is dat ideaal. Een verlengd verblijf bij AA Gent? Ik kreeg een voorstel van de club, maar uiteindelijk kwamen we niet tot een akkoord. Ik weet niet waarom het niet is gelukt, maar geen probleem, dat is profvoetbal. Overlegd met de coach? Die weet zelf ook niet of hij blijft, hè. Maar hij praat tenminste nog met het bestuur.” (lacht) (AA Gent liet in een verkennend gesprek inderdaad weten dat er een verlenging van één seizoen mogelijk was, maar uiteindelijk kwam er geen vervolg meer op dat gesprek, red.)

Heb je ondertussen al een cursus Nederlands gevolgd?

“Toen ik in Sint-Truiden aan de slag ging, leerde ik Engels, dat was toen ook de voertaal op de club. Eigenlijk had ik allang Nederlands moeten leren. Maar het is er nooit van gekomen. Zeker ook door het luie kantje van mijn persoonlijkheid. (lacht) Mochten we toch in Vlaanderen blijven wonen, wil ik er nu na zes jaar in België te wonen echt werk van maken. Deels uit respect voor de mensen, maar ook om mijn integratie nog meer te bevorderen. Maar het is wel zo dat Belgen je altijd met de glimlach in het Engels antwoorden, maar nu zou ik er toch wel werk van maken.”

Wie was de grootste lolmaker in de Gentse kleedkamer?

“Geen twijfel: Giorgi Kvilitaia, heerlijke kerel. Hij maakt ook nog steeds deel uit van mijn Instagram-groepje met Yaremchuk, Plastun en Chakvetadze. Zowel met zijn eeuwige vrolijke humeur als zijn grapjes zorgde Kvilitaia altijd voor een toffe sfeer in de kleedkamer. We horen elkaar niet meer elke dag, maar onze band is nog altijd intact.”

Hoe ervaar je ondertussen de situatie in je eigen land?

“In het begin was het enorm moeilijk. Het dieptepunt was zonder twijfel toen ik bij rust moest invallen op bezoek bij Standard. De coach rekende echt op me na de rode kaart van Vadis, maar tijdens de rust kreeg ik net te horen dat het luchtalarm voor de eerste keer afging in mijn stad, Krementsjoek. Daardoor moesten mijn ouders de schuilkelder in. Verschrikkelijk gewoon. Het lukte me die namiddag totaal niet om me te focussen op die tweede helft en ik speelde dan ook ondermaats. Gelukkig hebben mijn ploegmakkers me dan enorm gesteund, maar direct na de match dacht ik echt even aan stoppen met voetballen, want ik voelde me echt beschaamd. Na intense gesprekken met mijn ploegmakkers, de coach, de psycholoog en mijn familie ben ik er beetje bij beetje bovenop gekomen. En nu geniet ik toch weer van het spelletje.”

Voel je je een woordvoerder voor je landgenoten?

“Eerst kon ik amper praten over die ellendige oorlog. Als ik een interview toestond, vloeiden er sowieso tranen en voelde ik me achteraf totaal leeg. Dat is nu wel anders. Ik probeer nu met mijn bekendheid als voetballer zo veel mogelijk mensen in mijn vaderland te helpen. Veel mensen uit het Gentse hebben me al gecontacteerd omdat ze inzamelingsacties op poten hebben gezet voor Oekraïne. Dan is het toch maar normaal dat ik daar mijn steentje probeer aan bij te dragen?”