Vreugde en verdriet, meer dan een handvol centimeters verschil waren het niet in Middelkerke. Sasha Weemaes, meesterlijk gepiloteerd door Robbe Ghys, stak de hand uit naar goud en eeuwige roem, maar moest het hoofd buigen voor Tim Merlier, Jordi Meeus en Jasper Philipsen. Vierde, de meest ondankbare plaats en dat zorgde voor tranen bij de naar Evergem uitgeweken Waaslander.

“Ik had nooit een goed gevoel tijdens de wedstrijd en dat was ook de reden waarom ik niet mee was met de eerste groep. De ploegmaats bleven me oppeppen, ik moest sprinten. Finaal liep alles nog samen. Ideaal gepositioneerd, kon ik de spurt beginnen. Ik ging van iets te ver aan en viel stil. Tot op vijftig meter van de finish dacht ik dat de titel erin zat. Dat ik een medaille misloop, doet pijn. De ploeg trok voluit mijn kaart en dan is het heel jammer dat ik het niet kon afmaken. Leuk is dit niet voor mij, maar ook zeker niet voor de ploegmaats”, stamelde Sasha met trillende onderlip.

Vooraleer in een spurt beslist werd over goud, zilver en brons toonde ook Lindsay De Vylder, ploegmakker van Weemaes, zich. “Het zag er even goed uit, maar de aanwezigheid van sprinter Jasper Philipsen, die Fabio Van Den Bossche in steun had, in de kopgroep betekende wel dat Pieter Serry en Tim Declercq (Quick-Step Alpha Vinyl) niet voluit reden. Het ontregelde het raderwerk. Een massaspurt is sowieso niet mijn ding en dus was op deze manier koersen mijn enige kans om me in de kijker te rijden. Ik heb gegokt en verloren, maar het zag er wel even zeer goed uit tot Lotto Soudal in het peloton plankgas gaf en onze voorsprong smolt als sneeuw voor de zon. Voor mij volgt er nu een stage in Spanje en daarna wellicht de Ronde van het Waalse Gewest, maar dat moet nog bevestigd worden”, aldus De Vylder.