Geen vijf minuten nadat Flipkens met een staande ovatie van de volle tribunes uitgezwaaid was geweest, brak boven Wimbledon een forse regenbui los. “Een signaal van hierboven”, sprak Flipkens. “Een heel speciaal moment in een dag vol speciale momenten. Het was sowieso een moeilijke match, waarin ik naast mijn tegenstander nog zoveel andere dingen moest managen. Maar ik ben ook blij dat ik heb kunnen tonen dat ik niet stop omdat ik niet meer meekan. Na mijn eerste ronde was ik wat ontevreden omdat ik niet in mijn trukendoos had kunnen graaien. De wind maakte het me toen heel lastig, net als de druk die ik mezelf had opgelegd. Nu heb ik wel mijn spel kunnen spelen, het spel waarvan ik zo geniet, en waarvan hopelijk ook het publiek geniet.”

Het was inderdaad opvallend hoe vaak Flipkens na elke mooie actie met gebalde vuist de interactie met de supporters opzocht. “Dat is een van de dingen die ik het meest ga missen, net als de onvergelijkbare adrenaline van een wedstrijd. Aanvankelijk waren de meeste mensen op de hand van Simona, maar naarmate de match vorderde, gingen ze meer achter mij staan. En uiteindelijk kreeg ik nog een staande ovatie. Neen, een mooier afscheid kon niet. Dit decor, dat publiek, en dan nog een kampioene als Halep die na de match vertelde hoe zenuwachtig ze was geweest en die mij in haar speech op het veld uitvoerig loofde. En ik ben nog heel dicht bij setwinst geweest ook. Ik ben met een fijn gevoel de baan opgewandeld, ik ben met een fijn gevoel de baan afgewandeld.”

Kim Clijsters

Haleps secondenlange knuffel aan het net was de eerste uit een lange reeks. In de coulissen van Court 2 stonden familieleden, intimi en Kim Clijsters aan te schuiven voor een gelijkaardige accolade. Later in de kleedkamer zou nog een stel collega’s volgen. En geen mens hield het daarbij droog. Ook tijdens de persconferenties achteraf voerde Flipkens een voortdurende strijd tegen de emoties. En dat lukte niet altijd. De plaatselijke media-organisatoren moesten zelfs met een zakdoek redding brengen. “Wat wil je? Tennis is dertig jaar zo’n groot deel van mijn leven geweest. Twintig jaar ben ik prof geweest. Heel de wereld heb ik rondgezworven. En daar komt nu een einde aan.”

Dat ze op haar eigen voorwaarden en met haar nearest and dearest op de tribune vaarwel kon zeggen, was een bijkomende bron van vreugde. “Aan wie ik die twintig jaar opdraag? Aan mijn ouders en mijn grootmoeder, om te beginnen. Mijn oma was er altijd voor mij, no matter what. En zonder mijn ouders zou ik dit leven nooit gehad hebben. Mijn moeder moet honderdduizenden kilometers met mij rondgereden hebben.”

Nog dubbelen

Een compleet vaarwel aan het circuit is dit evenwel nog niet. Flipkens wil de volgende maanden uittesten hoe een beperkt programma als dubbelspeelster haar bevalt. “Tot en met de US Open ligt het programma al min of meer vast. Nadien maak ik een evaluatie. Komt er nog een luik in Australië volgend jaar aan? 38 weken uithuizigheid, dat wil ik niet meer. Elke drie maanden zal ik evalueren. Sowieso: als er binnen het tennis een interessante aanbieding op mijn pad komt, blijft dat ook een optie. Maar dit afscheid neemt niemand van me af.”