“En zeggen dat ik de voorbije winter ineens zonder ploeg zat. Dat was een reality check. Tot ineens Israel-Premier Tech me opbelde en zei dat ik daar een kans kreeg. In elke koers probeer ik het, om maximaal mijn kansen te optimaliseren. De voorbije dagen deed ik het zo voorzichtig mogelijk, maar vanmorgen kwam de ploegleider naar mij en zei: Clarkie, vandaag is het de dag om te ontsnappen. Breakaway day. Dan weet je het. De twee ritten die ik vroeger in de Vuelta won en de leiderstrui die ik in de Giro 2015 een dag pakte, het gebeurde allemaal in de eerste week. Dus dacht ik toen ik de ploegleider hoorde: misschien is het vandaag wel de dag. Al kan ik wel nog altijd niet geloven dat ik op de streep zelf nog Taco voorbij ging. De laatste vijftig meter was Taco nog goed voor op mij. Ik had kramp in de beide benen. En dan gooide ik mijn fiets zo hard als ik kon op de streep. Ik bad dat het genoeg was. Ik moet dringend naar de replay kijken, want ik kan het echt nog altijd niet geloven.”

“Ik kwam naar Europa toen ik zestien was en ik word op de tweede rustdag zesendertig, dus twintig jaar lang heb ik mijn droom nagejaagd. En nu gebeurt het.”

Aan ervaring ontbrak het hem niet in de beestig lange sprint in Wallers. “In de Vuelta was het telkens maar met twee of met drie. In zo’n spurt moet je gewoon tijd kopen. Zelfs toen Powless aanviel, zat ik te bidden dat de anderen eerder zouden panikeren dan ik. Ik gaf Edvald Boasson Hagen een klein beetje ruimte. En hij trapte erin. Ik keek op en ik zag het bord van 350 meter. Dat is nog best wel heel ver. We waren al van de laatste bocht aan het sprinten, dus vanaf 800 meter. Ik startte dan en ging zo hard als ik kan. En zie, nu dit.”

Taco van der Hoorn baalt na tweede plaats: “Dit was mijn beste kans”

Het duurde lang vooraleer een winnaar werd aangeduid, maar dat werd dus uiteindelijk níét Taco van der Hoorn. “Balen”, sprak hij na de finish. “Ik was er zo dicht bij.”

Taco van der Hoorn reed na afloop meteen in de armen van een verzorger van Intermarché-Wanty-Gobert en leek de wanhoop nabij. Had hij wel of niet gewonnen? Het duurde lang vooraleer de fotofinish duidelijkheid gaf. “Deze etappe had ik aangeduid”, zei hij. “Hier ging ik voluit voor. Ik kon me kalm houden toen Neilson aanging, het was niet aan mij om het gat dicht te rijden. Ik zat perfect en toen Boasson Hagen dat gaatje dichtte, wist ik dat ik moest gaan. Het was net te ver, dat wist ik ook wel, maar anders was ik het momentum kwijt. En dan ging ik net zitten voor de streep. Ik had misschien nog iets langer moeten wachten, tot Hagen echt stilviel, dan had ik meer snelheid gehad. Dit is echt balen, ik was er zo dicht bij.”

“Het verschil tussen winst en een tweede plaats is zo groot”, sprak hij ontgoocheld. “Ik kwam wel snel naar die finish. Ik zag hem (Clarke, red.) plots komen op het eind, maar ik gooide mijn fiets goed naar voren en ik dacht dat ik misschien won. Maar? toch niet. Hier ga ik nog wel even slecht van zijn, want misschien krijg ik deze kans nooit meer.”

“Toen we drie, vier minuten hadden, dacht ik dat we redelijk safe zaten in de kopgroep”, analyseerde hij. “Maar op een gegeven moment kwamen ze plots nog dichtbij. Op zich maakte het niet zoveel uit als er een paar renners zouden terugkeren. Dan maakte ik nog steeds kans. Uiteindelijk gebeurde dat niet en waren we met dat kleine groepje. Dat had ik door in de laatste kilometers. Toen zaten er met Hagen en Clarke twee snelle renners in de kopgroep. Ik zat perfect in die sprint, maar ja. Hier ga ik echt nog lang van balen.”

Jasper Stuyven: “Jammer dat ze wegbleven, we gaven ze in het begin te veel voorsprong”

Jasper Stuyven was met een fikse demarrage samen met Tadej Pogacar een van de hoofdrolspelers in de finale van deze apocalyptische etappe, maar hij kocht er slechts een zesde plaats voor: “Ik kon ook niet te vroeg weggaan.”

“Ook al omdat eerst Quick-Step Alpha Vinyl aan het controleren was voor Fabio Jakobsen en daarna de ploegen van de klassementsrenners overnamen. Je moet lang genoeg wachten. Dat had ik ook geleerd van de Touretappe van 2018 met aankomst in Roubaix”, stelde de winnaar van Milaan-Sanremo 2021, die nog altijd op zijn eerste Tourritzege jaagt. “Toen ik mijn move maakte, was het wel mooi dat Tadej Pogacar volgde, maar de vluchters waren echt heel sterk. Ze reden heel goed samen om tot het einde te gaan. Natuurlijk ben ik ontgoocheld. Het is mooi om een van de sterkste renners te zijn in de koers, maar ik ben slechts zesde en dat is jammer.”

“Ik was absoluut niet verbaasd dat Pogacar mijn versnelling volgde. Hij toonde al in de Ronde van Vlaanderen hoe sterk hij op de kasseien is. Vandaag deed hij ook weer enkele acceleraties op de stenen zelf. Of telkens er iemand aanstalten maakte, zat hij onmiddellijk in het wiel. Ik was blij dat hij met mij was. Pogacar demonstreerde vandaag nog maar eens hoe veelzijdig hij is.”

Stuyven deelde niet echt de mening dat ze het momentum verloren om in één ruk naar de leiders toe te rijden. “Toen we de kloof tot een dikke halve minuut herleidden, denk ik dat ze voorin zullen gedacht hebben dat ze all out moesten om het tot de finish uit te zitten. Toen de groep vroeg weg ging, wist iedereen bij ons dat het een sterke vluchtersgroep van zes was. We hebben ze gewoon te veel voorsprong gelaten in het begin van de rit”, aldus de Leuvenaar van Trek-Segafredo. (hc, vdm)

Philipsen: “Gevoel is goed, maar daar koop je niets mee”

Jasper Philipsen eindigde woensdag op een achtste plaats in de kasseienrit van de Tour de France. “Het gevoel was opnieuw goed”, zei hij na afloop. “Maar ik koop er niets mee.”

“Mathieu gaf aan dat hij niet echt top was”, zei Philipsen na de finish. “Ik probeerde zelf gewoon om zoveel mogelijk uit de problemen te blijven en vooraan te rijden. De bedoeling was om met veel in de finale te geraken en dat is me gelukt.”

Philipsen reed in de grote groep die de achtervolging inzette op de koplopers. Daaruit sprongen uiteindelijk Tadej Pogacar en Jasper Stuyven weg. “Ik voelde al in die groep dat Pogacar heel sterk was”, aldus de sprinter van Alpecin-Deceuninck. “Toen hij aanviel, ging hij hard. Ik zat ook net iets te ver om vanuit die positie naar z’n wiel te springen. Daarna werd het moeilijk. Ik hoopte dat ze wat meer zouden ronddraaien in de achtervolging, want er zaten toch nog redelijk wat klassementsrenners in dat groepje, maar dat gebeurde niet echt. Het peloton kwam zelfs nog terug op onze groep. Nu goed, het maakte niet uit, ze waren weg vooraan.”

Met een achtste plaats eindigde Philipsen voor de vierde dag op rij in de top tien. “Maar daar koop je niets mee. Ik heb hier al een paar kansen gehad, ik moet het gewoon blijven proberen. Meer kan ik niet doen.”