“Het begin van de wedstrijd verliep heel nerveus en lastig”, verduidelijkte Jules Hesters. “Het tempo lag van bij de start heel hoog waardoor het opzetten van een vlucht heel moeilijk, zag maar onmogelijk, was. Halfweg de wedstrijd konden wij ons toch loswrikken uit het peloton, zij het wel met een omvangrijke groep van zowat 15 renners. In de finale werd het gashendel nog wat meer opengedraaid en slaagde een groep van vier renners erin om te gaan versnellen.” 

“Daarin zat wel mijn teamgenoot Jens Reynders en Dries De Bondt. Ik haakte mijn karretje aan bij vier anderen die naar de kopgroep toereden. Toen wij de aansluiting gingen maken demarreerde Dries De Bondt. Ik sprong direct naar zijn wiel en zo begonnen we aan de laatste 7 kilometer met twee. In de daaropvolgende sprint kon ik het halen. Mijn eerste profzege was meteen een feit”, besloot Jules Hesters.