Ze heeft een palmares om u tegen te zeggen, met klassieke zeges, wereldtitels en zelfs olympisch goud. Maar toch noemt Annemiek van Vleuten haar eindzege in de Tour de allermooiste. “Ja, want ik weet vanwaar ik kom. Dit is eigenlijk een mirakel. De eerste drie dagen was ik ziek. Op een bepaald moment kon ik zelfs mijn spullen niet in mijn valies stoppen en moesten de ploegmaats mij tijdens de wedstrijd duwen. Ze hebben nu sterkere armspieren. (grijnst) Als je dan zo kan terugslaan, dat maakt het speciaal.”

“De manier waarop ik zaterdag het geel pakte, was indrukwekkend: een lange solo, voor een massa toeschouwers in de eerste Tour de France. En dan afsluiten met een solozege op La Planche. Kippenvel, niet te beschrijven. Dit is de Tour, hé. De wedstrijd waar ik naar keek op mijn achtste en meteen betoverd raakte. Terwijl mijn ouders naar zee gingen, zat ik aan tv gekluisterd. Te supporteren voor de renners van Rabobank.”

Deze Tour was in zijn geheel aan groot succes. Akkoord?

“Helemaal. Dit oversteeg mijn verwachtingen. De organisatie was zoals de Tour bij de mannen, we zijn geen aanhangsel geworden. En het publiek was fantastisch, in ieder dorpje stond het rijen dik. Dit is nog maar de start van iets nog mooiers, want het zal de komende jaren nog meer evolueren. De rensters hebben bewezen dat ze die aandacht verdienen. Weet je: toen ik in 2011 voor de eerste keer de Ronde van Vlaanderen won, was er welgeteld één minuut van te zien op televisie. We komen van ver.”

Hoe anders is de Tour in vergelijking met de Giro Donne, die al veel langer op de kalender staat?

“De Tour is zwaarder, met langere ritten. En het eerste uur gaat het superhard. Nu weet ik waar de mannen het over hebben, iedereen wil in de ontsnapping zitten. In de Giro heb je al eens rustigere dagen, hier niet. In de Tour wordt er ook gestreden voor de neventruien, al was het maar om die één dag te kunnen dragen. Dit is meteen de grootste rittenkoers geworden.”

Het niveauverschil tussen jou en de rest was groot. Hoe komt dat?

“Mijn motor is enorm groot. En dat komt met de jaren. Er wordt vaak gezegd dat andere rensters ook maar zo veel moeten trainen als ik, maar dat is onmogelijk. Het is een proces van jaren. Ik ben 39, ik kan dat aan. Ieder jaar deed ik er een stapje bij, om uiteindelijk te staan waar ik nu sta. Hoe harder de wedstrijd, hoe meer ik het verschil kan maken.”

Zou je graag hebben dat er in de volgende editie naar de Alpen en Pyreneeën wordt getrokken?

“Het gaat er niet om waar je koerst, als het maar een mooie wedstrijd oplevert. Natuurlijk zou een aankomst op Alpe d’Huez fantastisch zijn. Heel graag. Maar als blijkt dat het dan door het niveauverschil minder leuk en spannend wordt om naar te kijken, dan doe je dat best niet. Als het maar een show wordt, zoals deze week. En een tijdrit erbij mag ook, dan is het compleet.”

Je had het zaterdag zelf spannender kunnen maken, maar je koos voor een lange solo.

“Als je alleen rijdt, kan je meer genieten. Ik wou Vollering ook kwijt voor de vallei, anders had ze hele tijd in het wiel gezeten en zou het moeilijker worden om veel tijd terug te nemen. Dat lukte nu wel en zo kon ik de slotetappe zonder stress rijden. Toen ik lek reed, vond ik het wel van weinig fair play getuigen dat SD Worx aanviel. Ik zou dat nooit doen, want ik wil een rolmodel zijn.”

Volgend jaar kan je nog eens de Tour winnen, maar daarna heb je je afscheid aangekondigd. Nog niet van mening veranderd?

“Neen. Ik rij nog één seizoen en dan is het voorbij. Maar nu ga ik ferm genieten. En mijn zege vieren met pizza en ijs. Ik ga tijd vrijmaken voor familie en een hele week niks doen. Hoewel, maandag rijd ik het criterium in Roosendaal. In de gele trui. En doe ik een koppeltijdrit met Mathieu van der Poel. Dat wordt leuk! Mijn volgende doel is de Vuelta (7-11 september, red.).”