“Ik zat in goede positie, maar met 500 meter te gaan kwam ik aan de buitenkant van de bocht terecht en werd ik weggeduwd. Ik kwam vol in de wind”, analyseerde een ontgoochelde Tim Merlier zijn spurt. “Nadien kreeg ik ook twee keer een elleboog tegen mij en moest ik afremmen. Zo verloor ik veel te veel energie. Daardoor had ik in de laatste 200 meter niet meer de punch die nodig was om te winnen. Dat zijn kleine dingen die meespelen zoals altijd in een sprint. Er gebeurde te veel om op te noemen. Uiteindelijk moet je ook gewoon een beetje geluk hebben. Niet vergeten: Bennett reed ook een sterke spurt.”

De 29-jarige Belgische kampioen toonde zich achteraf vooral misnoegd over het gebrek aan initiatief van de andere sprintersploegen onderweg. Bij afwezigheid van veel grote sprintkanonnen zoals Ewan, Jakobsen en Van Aert werd - zoals Merlier vooraf had gevreesd - zaterdag tussen ‘s-Hertogenbosch en Utrecht vooral gekeken naar Alpecin-Deceuninck om het tempo in het peloton hoog te houden. “De andere ploegen wilden ons niet helpen”, zuchtte Merlier. “Ze waren bang zeker? Maar blijkbaar moeten ze toch niet bang zijn voor mij. Wij hebben het initiatief genomen want ik wilde sprinten en de ploegleiding ook. Maar er zijn toch nog genoeg andere spurters? Pedersen, Groves,... en dan Bennett. Zijn ploeg wou niet rijden en hij wint dan de etappe. Komaan hé. Als het zo verder gaat, krijgen we misschien morgen in Breda al de laatste spurtkans van deze Vuelta.”