"Mijn vriendin Jolien komt al tien jaar naar Pukkelpop en zij wist ons te vertellen dat de organisatie altijd een paar geheime plekken achter de hand houdt", vertrouwt Tinne Van Opdorp (25) ons toe. Wie er de site goed op naleest, vindt inderdaad een tabje ‘secrets @ pukkelpop’. Verspreid over het terrein kan de aandachtige bezoeker drie clandestiene feestjes ontdekken, met dank aan sponsors Desperados, Lipton en Bacardi (voortaan geheten: het tequilabiertje, het frisdrankmerk en het sterkedrankmerk. We zouden immers niet de indruk willen wekken dat u hier een publireportage aan het lezen bent).

Van Opdorp is net samen met een zestigtal andere festivalgangers uit een onopvallende, witte deur met het logo van het tequilabier gestroomd. Het is een uur of vier en ze hebben er een korte, maar krachtige rave op zitten. "We hebben ons geamuseerd, maar", en ze houdt een gouden balletje omhoog, "we hebben deze opgevangen en je zou toch verwachten dat je dan iets gewonnen hebt? Just niks!" Er wordt om gelachen, maar de vriendinnen hadden toch gehoopt op een gratis biertje. Het is des mensen: waar een logo hangt, hopen we op gratis gerief.

Ook des mensen: de onweerstaanbare drang om de sluier van geheimen op te tillen. Hoewel er met een reuzenrad en het zigeunercircus Côté Bizar geen gebrek is aan randanimatie, speuren heel wat bezoekers net als de vriendinnengroep van Van Opdorp de wei af naar de clandestiene marketingbunkers. Op dit late namiddaguur stond een lange rij te dringen voor de witte deuren. Ze gingen zonder pardon voor onze neus weer dicht, toen de maximumcapaciteit bereikt was. "En nu willen we dat ballenbad vinden", besluit Van Opdorp, die meer geluk had.

Geluk bij een ongeluk

De ‘secret bubble club’, zoals "dat ballenbad" officieel heet, bevindt zich zo’n 500 meter verder en wordt opnieuw verraden door een logo. Al is niet iedereen op de hoogte van wat hen te wachten staat. Wanneer de steward de bezoekers vraagt om hun schoenen uit te trekken, vraagt een Italiaanse Pukkelpopster: "Is that a joke? Or is it true?" Nog meer verbijstering lezen we af op het gezicht van de drie bezoekers naast haar. "Hebben we hier dan niet staan aanschuiven voor het reuzenrad?", klinkt het verbouwereerd. De populaire kermisattractie bevindt zich pal naast de container van het ijstheemerk. "Bij elke groep zijn er wel drie of vier mensen die zich vergist hebben", vertrouwt de steward ons later toe.

Niet dat deze drie er erg in hebben. Lars Claes (19) is hier met zijn peter en tante en besluit er het beste van te maken. Een dj gooit er fuifklassieker ‘Hello’ van Martin Solveig en Dragonette tegenaan. De ballen vliegen meteen wild in het rond. De meesten staan er diep tot aan hun knieën in, maar Claes laat zich er tot hilariteit van de anderen helemaal in wegzakken. Tien minuten later gaat de stekker er weer uit om plaats te maken voor de volgende groep. "En nu heb ik een vraag voor u", richt de 19-jarige enthousiasteling zich tot ons. "Waar kunnen we dan wel aanschuiven voor het reuzenrad?" Ze kwamen voor Charlotte De Witte. Die stond pas om 1 uur ’s nachts aan de main stage. Ze hadden dus tijd zat.

Geen ‘silent disco’

"Zoek de rode knop." Die hint hadden we gekregen om het laatste mysterie te ontwarren. Het sterkedrankmerk heeft in de buurt van de mainstage een speakeasy geïnstalleerd. Opnieuw staan er al een twintigtal mensen aan te schuiven. "Ik hoop op een silent disco", bekent Michelle Bogers (30) uit Hamont-Achel. IJdele hoop "Een cocktailbar? Ach ja, ik sta hier nu toch."

Wanneer we samen met Bogers en haar vriend worden binnengelaten, vraagt de steward ons meteen vriendelijk om vier bonnetjes. We krijgen een paarse chip in de plaats. Die kunnen we in de container inruilen voor een cocktail. De ruimte is ingekleed met zwarte doeken en namaakchesterfields. Her en der staan goudpalmen. Gedimde koperen lampen belichten de bar. Bogers bestelt er de Old Cuban Highball, een cocktail met ocho, limoen, siroop en prosseco. "Het leven is toch een stuk goedkoper in Noord-Limburg", grapt ze, "maar goed, het is wel een lekker drankje."

Bij toeval komen er nog streekgenoten binnengewandeld. Tim Boonen (28) ploft zich neer in de zetel en richt zich tot Bogers. "Ha, we hadden een clown verwacht, of een band, maar ’t is gewoon een lijpe bar." Hij zucht en strekt zich uit. De zetel bevalt hem. Saxofoonklanken kringelen als rook door de kleine ruimte. "De jazz is een meerwaarde", zegt hij, "maar wel een beetje saai." De knaldrang stroomt zienderogen uit zijn lichaam. "Ik mis mijn hond Kito. Wil je een foto zien?" Vanop zijn smartphonescherm staart een husky ons met helderblauwe ogen aan.