Primoz Roglic is een man van erg weinig woorden. Zeker in vergelijking met Remco Evenepoel. Terwijl de Belgische leider na elke aankomst minstens een kwartier vrijmaakt om na te kaarten met de pers, mogen we al blij zijn dat ons bandje met quotes van Roglic één minuutje telt. Zelfs na een straffe raid zoals die van zaterdag op Sierra de La Pandera, waarin hij 52 seconden inliep op Evenepoel, bleef Roglic een enigma. “Soms verlies je tijd, soms win je tijd”, klonk het filosofisch. “Vandaag ben ik het die tijd wint. Hopelijk kan ik deze trend doorzetten, want ik begin me steeds beter te voelen.”

Geen spatje euforie, ook al had Roglic zich een paar minuten eerder na een slappe week helemaal opnieuw in de strijd om de eindzege van de Vuelta geknokt. Ook al had hij net tot zijn plezier vastgesteld dat zijn team Jumbo-Visma opnieuw boven water was gekomen nadat het in Cantabrië en Asturië in geen velden of wegen te bekennen was geweest.

Uiterlijk bleef Roglic zaterdag dan wel onbewogen, innerlijk was het plan gesmeed om zondag een ultieme slag te slaan. Net zoals in de Tour de France opende Jumbo-Visma al héél vroeg de debatten. Op 50 kilometer van de meet werd het tempo door Mike Teunissen en Robert Gesink de hoogte in gejaagd, bij het aansnijden van de steile voet van Sierra Nevada 25 kilometer verderop had Roglic vier zwart-gele wespen voor zich uitrijden.

Maar in tegenstelling tot zaterdag kon de kopman het hard labeur van zijn imponerende troepen niet gebruiken als springplank voor een lange raid. “Het plan was om te winnen, maar ik had er de benen niet voor”, moest de Sloveen achteraf bekennen. “Het was een zware race op zo’n grote klim. Ik voelde me niet zo goed, maar ik kwam er toch nog door.”

Uiteindelijk slaagde Roglic er toch nog in om in het slot vijftien seconden weg te rijden van Evenepoel, maar dat was veel minder dan vooraf gehoopt. “Op de top voelde ik me beter dan bij de voet van de Sierra Nevada. Het is beter om seconden te pakken dan ze te verliezen. Ik ben blij dat het morgen rustdag is.”

Roglic begon door zijn valpartij in de Tour met een conditionele achterstand aan de Vuelta en sprak nog voor de start de hoop uit dat hij dag per dag kon groeien in Spanje. Dat lijkt te lukken, maar de Roglic die iedereen overvleugelt – vaste prik in de voorbije drie Vuelta’s – hebben we voorlopig nog niet gezien.

Bloed drinken

De ultieme volger Enric Mas verbaasde zondag vriend en vijand door zowaar aan te vallen op Sierra Nevada, maar had de pech dat hij net Miguel Angel Lopez als medevluchter kreeg. De twee gewezen ploegmaats kunnen elkaars bloed drinken, zoals bleek in de Movistar-documentaire El dia menos pensado. “Onze belangen waren anders”, hield Mas het diplomatisch. “Ik wil mijn plaats op het podium veiligstellen, hij wil die bemachtigen. Misschien hebben we ons allebei een beetje ingehouden omdat we dachten dat de andere wat meer krachten had.”

Die tegenstrijdige belangen zullen in de slotweek nog meer opspelen, waardoor Evenepoel er onverwachte bondgenoten kan bijkrijgen. Bovendien maakte Mas alweer duidelijk dat een podiumplaats veiligstellen prioriteit heeft boven een alles-of-niets-aanval richting eindwinst.