Illegale raves: een avontuur voor publiek én artiesten

“Onze eerste hit hadden we in Argentinië, daarna is ook Engeland overstag gegaan. Waar we werden uitgenodigd voor illegale raves. Toen, in 1991, was er nog geen internet. Op affiches printten ze honderd telefoonnummers waar je naar kon bellen om te weten waar de rave was. Dan werd er snel een podium gebouwd en stond er ineens een kermis met reuzenrad. Dat lokte dan 30.000 man. Het gekke was dat ook wij als artiest geen exact adres kregen. We waren uitgenodigd voor een rave in Basingstoke. We moesten om 3 uur ’s nachts spelen, dus we reden naar dat dorp en gingen vanaf daar af op het geluid van de bassen.”

De dodelijke opkomst van vloeibare xtc

“Op een van die raves hoorde ik voor het eerst over vloeibare xtc. Intussen hadden we wel een reputatie als sterke live-act. Maar toen we in het Schotse Livingston speelden, reageerde het publiek niet. Niet bij ons, maar ook niet bij de andere bands. Pas achteraf kregen we te horen wat er aan de hand was: er waren zes doden gevallen nadat er vloeibare xtc verspreid was. De maatschappij daverde op zijn grondvesten. En raves kwamen onder zware druk te staan. Het stond gelijk aan drugs, wat toen ook wel zo was.”

“Te bang om drugs te gebruiken”, maar toch inspiratiebron

“Zelf heb ik nooit een lijn coke gesnoven. Ik zag wat drugs deed met die mensen op de dansvloer. En ik hoorde dingen over hoe ze hun hersens verbrandden als ze iets zots gesnoven hadden. Nee, ik ben daar een te grote bangerik voor. Ik had het niet nodig om mijn muziek te maken. Maar ik was wel nieuwsgierig. Ik kende een Britse dj, Choci, aan wie ik een keer gevraagd heb wat xtc doet met een mens. Hij heeft het me laten horen op het moment dat hij in een club draaide. Eerst legde hij een plaat op met een donkere beat, waarna hij Everybody’s free to feel good van Rozalla speelde, met die piano erbij. Iedereen stak plots de handen in de lucht.”

“Met dat idee zijn we de studio ingedoken en kwam Injected with a poison. Dat was de enige keer dat ik het gevoel had dat ik iets nieuws heb ontdekt, een nieuwe soort muziek gecreëerd met een magische formule. Het betekende onze grote doorbraak in Groot-Brittannië. Ineens zaten we in Top of the pops, naast Cliff Richard, Cher, Genesis. Al klaagde een vrouw achteraf bij het populaire Point of view wel dat ze het niet vond kunnen dat we ‘drugs kwamen promoten aan de jeugd’. De platenfirma belde meteen: We have a big hit! (lacht) Terwijl we de song zagen als een statement tégen drugs: Injected with a poison, we don’t need it anymore.”

Het schandaal van de te blote meisjes in Japan

“Ons grootste indoorconcert hebben we wellicht gespeeld in de Tokyo Dome, een overdekt baseballstadion waar 80.000 man binnen kon. Daar hebben ze een tribune ingezet, voor de dames die zich het meest sexy kleedden. Pat Krimson werkte toen bij mij in mijn platenfirma, en heeft nog een foto gemaakt tussen die dames. Dat was zo vreemd. Achteraf was daar een schandaal over losgebarsten. Van blote borsten was er geen sprake, maar gekleed in hun lingerie lieten ze niet veel aan de verbeelding over. Ze konden zo ook niet over straat lopen, dus toen ze de zaal binnen kwamen, renden ze en masse naar het toilet om zich om te kleden. De technomuziek heeft daar toen een serieuze knauw gekregen.”

Tien dames uitkiezen voor de afterparty

“Toen we in de jaren negentig op tournee waren in Japan, kwam de tourmanager ineens bij mij. Straks hebben we een afterparty, zei hij, je mag daar tien vrouwen voor kiezen. Ik zeg tegen hem: Ik ben getrouwd, daar ga ik me toch niet aan wagen. Dus ik heb onze toenmalige drummer gestuurd. Die gaat daarop de zaal in, bij die vrouwen die bij hun vriend staan, en kiest er dan uit wie mee mag en wie niet. Die party was in zo’n salon, waar die meisjes die hij had gekozen dan op een rij kwamen staan. Dan moest hij nog eens een selectie maken van de tourmanager. Onze drummer zat daar dan als een koning: You stay, you go. De vrouwen die niet gekozen waren, bogen en glimlachten en waren weg. Heel vreemd. Nu is dat allemaal heel fel veranderd.”

Hoe uiteindelijk toch België overstag ging

“We boekten al acht jaar succes in het buitenland, maar in België bleef het stil. De soort muziek die we maakten – break beat, die in een ander tempo was dan de 4:4 van techno – daar wisten ze in Europa geen raad mee. Toen we op tournee waren met The Prodigy, bleek aan de ontbijttafel dat ze op Axion Beach Festival zouden staan in België in 1998. Als bij toeval viel daar een band weg, en hebben ze ons opgenomen in het programma. Ik heb me altijd laten vertellen dat dat dankzij de platenbaas van The Prodigy was, die ons heeft voorgesteld. Net voor ons was het aan Natalie Imbruglia.”

“We hadden intussen al jaren ervaring over de hele wereld van festivals, raves, clubs. Toch was het bijzonder in Zeebrugge. Je kijkt naar de eerste rij en ziet je vrouw en zoon staan. Dat is een vreemd moment, want zij gingen niet mee naar Japan of Amerika voor een optreden. Tijdens Zwembadrock in Lummen zag ik ook ineens mijn kleine buurjongen voor het podium staan. We keken vaak samen naar het voetbal op tv. Die zag mij, die man met wie hij naar het voetbal keek, op een podium als een wacko geschminkt staan met die geblondeerde haren. En hij begon te wenen.” (lacht)

Als eerste Belgische band Rock Werchter afsluiten

“In 2000 mochten we Rock Werchter als eerste Belgische band ooit afsluiten, en stonden we op een affiche met Muse, Nine Inch Nails en Oasis. Een week eerder hadden we Glastonbury al afgesloten. Iedereen kende ons intussen wel. Wij speelden na Oasis, dat toen al dikke ambras had en net een set gegeven had waar de goesting ver te zoeken was. Voor ons was het dan een gemakkelijk optreden. Ik zag Liam Gallagher dansen in de coulissen. Ik blijf het een eer vinden dat we dat mochten doen.”

Praga Khan speelt in de Ancienne Belgique op vrijdag 9 en zaterdag 10 september.