Een veertiger speelt Blue eyes onder de Stadshal in Gent. Overal in de stad staan piano’s, wie wil mag er op spelen. Nu klinkt de klassieker van Elton John, maar dan een beetje zoals in de bar van een cruiseschip. En niet zo’n duur cruiseschip, wellicht. Na de laatste noot klinkt er een applausje van pakweg vier mensen die schuilen voor de miezer. De plaatselijke Elton John aanvaardt het als stond hij in de Elisabethzaal. Buiginkje en alles erbij.

En dan komt Ondrej Kuru op het pianobankje zitten. Zijn twaalfjarige handjes raken het klavier en Gent lijkt even stil te vallen. Die vier mensen worden er dertig. Veertig. De achterste rijen gaan op de toppen van hun tenen staan om de muzikant te zien. Een conservatoriumstudent? Jef Neve op de wandel in Gent? Ondrej is een kerel van 12 uit Ledeberg, een deelgemeente van Gent.

“Ik heb nooit van popmuziek gehouden”, zegt hij na een oprecht en luid applaus. “Justin Bieber en Harry Styles? Wat is daar nu aan?” Vier jaar geleden passeerde hij op Youtube toevallig langs Für Elise en hij raakte verslingerd. “Ik vond filmpjes op het internet om het te leren spelen. Met gekleurde stickertjes op de toetsen.” Mama maakte een belofte. Als hij het helemaal kon spelen, kreeg hij een piano. “Een échte, van Petrof. Uren heb ik op het internet gezocht naar de piano die ik wou. Sindsdien heb ik elke dag gespeeld. Twee uur, soms drie uur.”

De jongen volgt nu al drie jaar muziekschool, maar zijn niveau is beter dan veel laatstejaars. “Eigenlijk ga ik niet zo heel graag naar de muziekschool. Het is goed om technisch beter te worden, maar we moeten daar volksmuziek spelen zoals Hans Cafmeyer. Ik hou meer van Franz Lizst en Mozart. En mijn favoriet is Chopin.” Euhm, en dat voor een kereltje van twaalf? “Ik hou van barok. En nog meer van romantiek. Dat zit in je hart. Ik kan niet uitleggen hoe mooi dat is. Het is zoals liefde, en iedereen weet hoe liefde voelt. Ik ben verliefd op piano en klassieke muziek.”

Of hij zijn talent kan verklaren? “Muziek zit in de familie. Mama speelt gitaar, opa speelde alles wat je kan bedenken. Bij ons thuis speelt de radio nooit. Ik ben de radio. Iets kunnen is een gave. En die kan je enkel van God krijgen. Hij zal er ook voor zorgen dat piano spelen later mijn beroep wordt. En violen bouwen mijn hobby.”