Het was de Genkse deken Luc Herbots die het bisdom Hasselt alarmeerde. Hij had telefoon gekregen van een anoniem nummer. Een alleenstaande vrouw vroeg hem of hij haar uit de nood kon helpen. Als ze niet snel 650 euro kon vinden, zou ze met haar kinderen op straat belanden. Ze gaf hem meteen ook een rekeningnummer waarop hij kon storten.

“Het verhaal was zo overtuigend dat ik er bijna was ingetrapt”, zegt Herbots. Maar hij wilde het verhaal toch even controleren. En toen bleek het adres dat de arme, alleenstaande vrouw had opgegeven niet eens te bestaan.

Hij schakelde het bisdom Hasselt in, en via de Dienst Kerkfabrieken kregen alle parochies de waarschuwing dat ze maar beter niet te goedgelovig kunnen zijn. Al snel bleek dat de Genkse deken niet de enige was die zo’n smeekbede had ontvangen. Minstens twee andere parochieverantwoordelijken hadden ook oplichters aan de lijn gehad die met een triest verhaal geld probeerden los te weken. “Er wordt misbruik gemaakt van onze christelijke reflex om te helpen”, zegt Herbots. Hij benadrukte dat hij ondanks de oplichterij blijft klaarstaan om mensen in nood te helpen. “Maar wij hebben afgesproken met het OCMW om geen geld te geven, maar samen naar oplossingen te zoeken.”

Internationale bendes

De oplichterij in Limburg is geen unicum, zegt Geert De Kerpel, woordvoerder van het aartsbisdom. “We hebben al eerder te maken gekregen met oplichters die misbruik proberen te maken van ons christelijke engagement. We hebben zelfs al te maken gekregen met internationale bendes die het gemunt hadden op priesters en parochieverantwoordelijken. Ze zagen er gemakkelijke slachtoffers in. Af en toe vinden we het zelfs nodig om daar een waarschuwing over rond te sturen.”

De Kerpel vindt het een goed advies om geen geld te geven. “Er zijn inderdaad andere manieren om te helpen. Maar elke situatie is anders. We willen het dus zeker niet verbieden. Iedereen moet zelf inschatten hoe hij het best kan helpen als iemand komt aankloppen. Maar het blijft goed afwegen. Aan de ene kant moeten we opletten dat we niet opgelicht worden. Aan de andere kant is er de pijnlijke realiteit van mensen die nergens terechtkunnen voor hulp, en in ons een laatste reddingsboei zien.”