Een vijfde soloalbum in twaalf jaar tijd: er zijn fulltime singer-songwriters die minder productief zijn – en dan heeft de intussen 37-jarige Jelle Cleymans nog eens zijn handen vol met de ene na de andere musicalproductie en theatervoorstelling.

Cleymans uit zich op Roubaix als de ultieme positivo die niet alleen zichzelf maar graag ook anderen de nodige dosis moed geeft om niet op te geven. Zijn nieuwste album is dan ook niet toevallig opgedragen aan zijn goede vriend en muzikale compagnon de route Jonas Van Geel (die er geen geheim van maakte te lijden onder zijn relatiebreuk met actrice Evelien Bosmans). Op We kunnen ons redden lieten Cleymans & Van Geel als duo eerder dit jaar al zowat eenzelfde thema overheersen.

Cleymans toont zich op zijn nieuwste plaat alweer als een niet onverdienstelijke songschrijver. Tekstueel ontwijkt hij de platitudes, al mochten er voor ons net wat minder ik-hou-van-jou’s hebben tussengezeten. Zouden het geheel ook geen kwaad hebben gedaan: nog wat meer uitgepuurde schrijfsels, en een extra dosis humor, zoals in Trouw, een door een country-achtige drive voortgestuwd lied waarin de zanger zijn ideale-schoonzoon-imago zelf aan diggelen slaat.

Even geduld klinkt dan weer als een nummer dat ook Yevgueni had kunnen maken. Het is, samen met Trouw en Vallen en opstaan, de song met het meeste ballen, want ook muzikaal klinkt het door Cleymans’ schoonbroer Jo Mahieu geproducete album toch eerder glad, zonder veel weerhaken. Zoals je net zou verwachten van ... een ideale schoonzoon.