Allie Thornton werd geboren in Texas, waar ze al snel een voorliefde voor voetbal ontwikkelde. “Mijn beide ouders speelden basketbal, maar op mijn vierde speelde ik al soccer”, zegt ze. “Ik waagde me weleens aan volleybal of basketbal, maar voetbal bleef mijn leven beheersen. Op mijn twaalfde werd ik ook eens opgeroepen voor de nationale ploeg van de USA, een hele eer toch om de kleuren van je land te mogen vertegenwoordigen. In 2020 maakte ik de oversteek naar Europa. Ik kwam terecht bij het Franse GPSO 92 Issy, een eersteklasser die wel geen rol van betekenis speelde in de titelstrijd. Toen Anderlecht de voorbije zomer aanklopte, twijfelde ik geen seconde. Anderlecht is een club met naam en faam en dankzij de transfer kon ik proeven van de Champions League.”

In het Poolse Lodz werden de RSCA Women via de strafschoppen uit de Champions League geknikkerd, wat een eerste grote ontgoocheling betekende. “We werkten intens toe naar die Champions League. We strandden op een zucht van de kwalificatie. Als je eruit gaat met de strafschoppen, dan smaakt dat extra zuur. Nadien konden we gelukkig focussen op de competitie, waarin we nog geen enkele steek lieten vallen. Jammer dat het in de Belgische beker wel fout liep tegen een sterk Standard. De landstitel blijft dus nog het enige doel. Eerst wil ik die titel veroveren en dan probeer ik opnieuw international te worden. Het niveau ligt bij Anderlecht hoger dan bij mijn Franse club. Ik werd gevormd als midvoor, maar word bij Anderlecht ook al als rechtsbuiten uitgespeeld. Scoren tegen OHL? Daar droom ik van, liefst dan nog de winnende treffer. Maar het ploegbelang primeert, hoor”, stelt Thornton, die zich vlot integreerde.

Bittere ernst

“In Frankrijk had ik het in de eerste weken wel knap lastig, want ik begreep geen jota Frans. Intussen lukt dat al best en ook in Brussel komt dat van pas. Bij Anderlecht begrijpen haast alle meisjes ook Engels. Ik botste ook op een geweldige coach met Dave Mattheus, met wie ik een goede verstandhouding heb. Hij is een gedreven coach die zijn speelsters steeds in bescherming neemt. Coach Dave wil elke wedstrijd winnen, maar blijft steeds positief ingesteld. Zelf wil ik graag blijven groeien naar een steeds hoger niveau. Tijdens de kerst komen mijn ouders op bezoek naar Anderlecht, waar ik woon. Een zus woont in Frankrijk. Ik bezocht ook al Londen en Luxemburg naast tal van Belgische steden. De komst van OHL wordt evenwel geen sightseeing, maar bittere ernst. Het is leuk dat we in het mooie Lotto Park kunnen aantreden, al voel ik me intussen ook wel in mijn sas in onze thuishaven in Zaventem”, besluit de Amerikaanse.