SV Rumbeke zinkt steeds verder weg in het degradatiemoeras. De blauwhemden hebben het moeilijk om de weg naar doel te vinden - slechts 11 goals in 12 wedstrijden - en moesten al meerdere keren de kelk tot op de bodem ledigen. Zaterdag tegen Wolvertem Merchtem was het opnieuw van dat. Beter kon Rumbeke nochtans niet aan de wedstrijd beginnen. Na elf minuten deed Niel Maertens het thuispubliek juichen, maar vijf minuten later was alles al te herdoen. Rond het half uur pakte Naigell Vanfleteren ook zijn tweede geel, waardoor Rumbeke met tien verder moest. De al fel gehavende ploeg van T1 Geert Broeckaert leek op een punt af te steven, maar kreeg in de slotminuten toch nog het deksel op de neus.

“Dat hadden we niet verdiend”, zucht Niel Maertens. ”We speelden een goede wedstrijd, zoals al zo vaak dit seizoen, maar andermaal bleven we met lege handen achter. Onze 1-0-voorsprong konden we niet lang genoeg vasthouden. Bovendien moesten we het meer dan een uur met tien rooien, waardoor onze kansen op een overwinning nog wat meer de kop werden ingedrukt. Uiteindelijk creëerden wij nog de beste kansen, maar het is duidelijk dat het ons ontbreekt aan scorend vermogen. Net voor affluiten kregen we een discutabele treffer tegen op hoekschop, waardoor we zelfs geen punt overhielden aan de wedstrijd. Het tikkeltje geluk dat we vorig seizoen hadden, blijft voorlopig achterwege.”

“Ik maakte mijn eerste doelpunt van het seizoen, maar spijtig genoeg leverde die geen punten op”, besluit Maertens. “Zaterdag bij het voorlaatste Eppegem is het opnieuw van moeten. Als we de dwingende opdracht om te winnen tot een goed einde kunnen brengen, dan geven we onszelf de nodige zuurstof. Onze laatste overwinning dateert van 17 september in Wervik. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe zoet een zege smaakt.”