Dat de intussen Camps bij de beteren van zijn generatie behoorde, staat buiten kuif, maar wegens verschillende redenen besloot hij een tweetal jaar geleden toch de handdoek te gooien en te stoppen als crosser. “Er waren in de eerste plaats mijn fysieke problemen. Mijn gevoelige rug maakte normaal presteren onmogelijk, alhoewel ik in dat laatste jaar nog wel eens negende werd in een A-cross. Verder was daar de druk van de ploeg, mijn niet-selectie voor het WK in Oostende en het vooruitzicht dat ik toch geen prof zou kunnen worden.”

Vanwaar dan toch die plotse terugkeer in Boortmeerbeek? “Goh, een paar factoren hebben daar uiteindelijk in meegespeeld. In de eerste plaats natuurlijk dat de cross op amper één kilometer van mijn deur plaatsvindt. Verder is het zo dat ik een jonge veldrijder uit mijn omgeving een beetje begeleid, wat maakt dat ik toch nog enigszins in het milieu ben blijven hangen. Zo stond ik dus aan de start in Boortmeerbeek en ik geef toe: ik wil dan toch proberen te presteren. Ook al was dat in dit geval dan op geleend materiaal en na in het totaal amper vijf à zes keer een half uur tot een uur te hebben getraind.”

Voltooid verleden tijd

Camps zou uiteindelijk achtste worden, maar daar was het de Boortmeerbekenaar allerminst om te doen. “Ik was ergens toch verrast door het hoge tempo in deze D-categorie, maar heb mij geen enkel moment bekommerd om de uitslag. Ik ben snel mijn eigen tempo gaan rijden en heb niet aangedrongen. Fysiek was het puur afzien. Het grootste plezier haalde ik nog uit de interactie met de supporters langs de kant, wat natuurlijk vooral dorpsgenoten waren. Maar laat me één ding duidelijk stellen: er komt absoluut geen vervolg op dit eenmalige experiment. De bladzijde is definitief omgeslagen. Veldrijden is voor mij voltooid verleden tijd.”