“Ik was de prins van Hollywood”, blikt hij terug op die periode. Toen de dokter hem het nieuws vertelde, kon hij het dan ook niet bevatten. Hij herinnert zijn reactie nog goed. “Ik zei hem: ‘Je weet toch tegen wie je het hebt? Het is niet de bedoeling dat ik dit heb’. Je denkt dat het leven in steen is gebeiteld, maar dat is niet zo. Het is gemaakt van papier en veren. Het is een illusie.”

Hij realiseerde zich voor het eerst dat er iets mis was, toen hij na een avondje uit in 1990 wakker werd met een trillende pink. Na een jaar waarin het trillen niet stopte, besloot hij eindelijk naar de neuroloog te gaan en werd de ziekte van Parkinson vastgesteld. In de documentaire geeft Michael toe dat hij zijn toevlucht zocht tot de alcohol en hij dronk om zich af te sluiten van de werkelijkheid. In de eerste jaren greep hij ook naar dopaminepillen om zijn symptomen te verbergen. Pas zeven jaar na de diagnose, in 1998, besloot de Hollywoodster om met zijn ziekte naar buiten te treden. “Ik was absoluut een alcoholist. Maar ik heb inmiddels 30 jaar niets gedronken”, verduidelijkt hij.

In zijn documentaire is te zien dat Michael met een trainer aan zijn kracht en stabiliteit werkt. Tijdens de opnames valt hij echter ook vaak. Zo brak hij botten in zijn gezicht, zijn hand, zijn arm en ontwrichtte hij zijn schouder. Dat mensen hem blijven zeggen voorzichtig te zijn, vindt hij vervelend. “Dit heeft niets te maken met voorzichtig zijn. Dit gebeurt. Je hebt Parkinson en je struikelt over dingen.”