Het onderzoek was gestart, nadat de toen 15-jarige dochter van de beklaagde in maart 2020 aangifte had gedaan van zware en langdurige zedenfeiten. Ze besloot om ermee naar buiten te komen, nadat haar zus had gevraagd of hun vader ook met haar dingen had gedaan die niet door de beugel konden. Zij sprak van een drietal feiten. Bij nog een andere zus was het bij een keer gebleven, omdat zij duidelijk had laten merken dat ze er niet mee was opgezet, en vermeed om met haar vader alleen te zijn. 

Het seksueel misbruik beperkte zich echter niet tot binnen de familie. In oktober 2021 deed een vriendin van de dochters aangifte van zedenfeiten. Haar vader was de beste vriend van de beklaagde, en het meisje beschouwde hem ook als een vaderfiguur. Dat had hem er niet van weerhouden om haar tussen haar 10 en 12 jaar te misbruiken. De laatste feiten speelden zich vorige zomer af in Denemarken. De beklaagde had zich toen vergrepen aan de 13-jarige dochter van zijn petekind.

De beklaagde ontkende eerst alle feiten. Daarna gaf hij het misbruik op de dochter van zijn petekind en de aanranding van zijn jongste dochter toe. De andere feiten kon hij zich niet meer herinneren. Hij verklaarde dat hij ze wellicht verdrongen had. Hij zag echter geen reden waarom de kinderen erover zouden liegen. 

“De verklaringen van de slachtoffers zijn zeer geloofwaardig. De beklaagde lijkt daarentegen aan een selectieve vorm van Alzheimer te lijden. De feiten zijn bijzonder ernstig, en de impact op de slachtoffers heel groot”, stelde de procureur. Hij vond enkel een strenge bestraffing op zijn plaats, en vorderde negen jaar cel en tien jaar terbeschikkingstelling.

“Ik schaam mij”

De verdediging voerde geen betwisting meer over de feiten. “Er zijn zaken gebeurd die nooit hadden mogen gebeuren. Hij heeft een seksuele problematiek waarvoor hij jaren geleden al hulp had moeten zoeken, maar die drempel was voor hem te hoog. Hem jarenlang zonder begeleiding achter de tralies steken, heeft echter geen enkel nut. We moeten maximaal inzetten op preventie. Hij moet met die gevoelens leren omgaan, zodat dit nooit meer kan gebeuren. Ik pleit daarom voor een straf met probatie-uitstel, zodat hij behandeld kan worden”, stelde de verdediging.

De slachtoffers stelden zich burgerlijke partij en eisen schadevergoedingen. De beklaagde betuigde hen zijn spijt. “Ik schaam mij. Ik kamp met een groot probleem en ik heb jullie veel pijn gedaan. Ik ben een teleurstelling als vader, partner en vriend. Het spijt me dat jullie dit moeten doorstaan. Ik zal altijd van jullie blijven houden, maar ik begrijp het als jullie mij nooit meer willen zien. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien.”

Het vonnis volgt op 6 februari.