Marie beschikt over een eigen omheinde weide met schuilhok, net als alle paarden rondom. Als we passeren, staat de eigenares haar net te aaien. Ze wil wel vertellen waarom er tussen al die paardenkralen ook één koeienkraal is, maar heeft er verder geen behoefte aan om zelf in de krant te staan. Voor haar koe vindt ze die ‘five minutes of fame’ wel leuk.

“Marie is eigenlijk geen pure melkkoe, maar een dubbeldoelras, voor de melk en het vlees dus”, vertelt de eigenares. “Naast onze paarden, hebben we ook al meer dan dertig jaar altijd een koe gehouden. Uit de moeder van Marie hebben we drie kalfjes gekweekt. Vroeger werden die kalfjes hier thuis geslacht. Toen mocht dat nog. Maar op een gegeven moment was dat verboden en moesten we onze koe met de camion naar het slachthuis brengen. Toen Marie aan de beurt was, kregen we het niet meer over ons hart. Ze is hier blijven staan, en dat nu al twaalf jaar.”

Marie heeft een oornummer en soms krijgen haar baasjes controle. “We vormen nu een landbouwbedrijf met één koe. De moeder van Marie hebben we wel nog naar de slacht gebracht. Maar omdat we weten dat Marie mag blijven leven, zijn we ons ook meer gaan hechten. Bij die andere durfden we dat eigenlijk niet. Door er meer mee bezig te zijn, is er een heel andere band ontstaan dan met bijvoorbeeld de moeder van Marie. Ik borstel Marie af en toe, net zoals ik met onze paarden doe. Ze krijgt ook een wortel als beloning zoals de paarden. Koeien zijn best intelligent. Als het beter weer wordt, mag ze naar de grotere wei naast ons huis. Als ze ziet dat ik die draad in orde breng, weet ze al wat er gaat gebeuren. Ze is vrij eenkennig en reageert anders op mij dan op mijn echtgenoot.”

Gelukkig

Marie ziet er ook gelukkig uit. “Soms vraag ik me wel af of ze soortgenoten mist. Ze heeft alleen de paarden. Marie is wel wat onstuimiger op de wei dan de paarden. Een paard zal nooit een mens omver lopen, maar als Marie komt afgestormd, ben ik voorzichtig.”

Het lijkt wel alsof Marie de paardenmanieren van haar buren heeft overgenomen. Als we een foto nemen, begint ze te draven en te showen, met de tong in de neus. “We hebben nooit geprobeerd op haar te rijden. Daar moet je jonger mee beginnen. Twaalf jaar is al een mooie leeftijd, maar koeien kunnen nog veel ouder worden, alleen krijgen ze zelden die kans.”

In Nederland is er koeienrusthuis Stichting De Leemweg, waar koeien die niet meer productief zijn recht hebben op een onbezorgde oude dag. De stichting adopteert en verzorgt koeien uit heel Nederland die zijn ontsnapt uit het slachthuis, verwaarloosd of afgestaan. Bij de ‘in memoriams’ op de website van dat rusthuis staan enkele koeien van twintig jaar en ouder. “Wij hopen Marie ook nog lang bij ons te houden”, reageert de eigenares van de gelukkigste koe van Zandhoven.