“Ik ben door een moeilijke tijd gegaan vorig jaar, na een break-up. Maar ik ben terug, en ik voel me meer dan ooit als mezelf”, vertelde Ava Max in interviews naar aanleiding van Diamonds & dancefloors. “Dit album is om je kracht te geven, en even je zorgen te helpen vergeten.” Meer zichzelf zijn, dat uit zich ook op uiterlijk vlak. Werd ze nog bekend met haar asymmetrische kapsel – de zogenaamde Max-cut, waarbij de ene kant van haar haar kort was, de andere lang –, dan is ze daar nu van afgestapt. Tegenwoordig huist ze onder de vleugels van Scooter Braun, die de belangen van onder meer Justin Bieber en Demi Lovato beheert. En lang geleden Taylor Swift, met wie het in een vete is geëindigd.

Een nieuwe omgeving, een nieuwe look, maar muzikaal is er weinig veranderd. Max doet nog steeds waarmee ze in 2018 bekend is geworden, met superhit Sweet but psycho, goed voor 1,3 miljard luisterbeurten op Spotify. Op datzelfde platform heeft ze maandelijks 32,6 miljoen toehoorders. En die weten wat ze mogen verwachten: dancepop met een vleug disco en nostalgie.

Want ze laat zich graag inspireren door het verleden. Dat is al meteen te horen op binnenkomer Million dollar baby. Een dancepop nummer rond empowerment, waar ze een interpolatie gebruikt van Can’t fight the moonlight van LeAnn Rimes uit 2000. Wat neerkomt op de herinterpretatie van de melodie en het ritme uit de oorspronkelijke song. Of bij Get outta my heart, waarbij ze het fluitdeuntje uit de filmscore van Twisted nerve eronder gesampled heeft. Dankzij die herkenbaarheid heb je de luisteraar meteen mee. Het is een trucje dat ze eerder ook al gebruikte bij onder meer Kings and queens en Not your barbie girl. Iets waarmee ze tegelijk moet uitkijken, de sneer ‘koningin van de sample’ is snel gezegd.

Laagje extra gemist

Ze haalt duidelijk de mosterd uit de late jaren negentig, vroege jaren 2000. Maybe you’re the problem heeft dat typische ritmische dreuntje op de achtergrond en de hoge synths. Ook bij het aanstekelijke en dansbare Ghost krijg je die beat weer, waardoor Max flirt met nineties house. Sleepwalker doet dan weer wat denken aan wat Dua Lipa al flikte op haar plaat Future nostalgia.

Helaas verzaakt Max te doen waar Dua Lipa wel in slaagde: het laagje extra erbovenop te gieten. Om eruit te springen, om iets doordacht te doen met wat er gekend is. Luister je de veertien songs na elkaar, dan voelt het snel als meer van hetzelfde, te veel van hetzelfde. Alsof je in hetzelfde cirkeltje blijft draaien. Datzelfde probleem had ze ook met haar vorige album, dat zich catalogeerde onder ‘saaie tienerpop’. Nieuwe fans win je hier niet mee.

Toch zijn er pluspunten. Haar teksten zijn er duidelijk op vooruitgegaan. De repetitieve herhalingen waar ze zich eerder aan vergaloppeerde, zijn beperkt tot een occasionele ‘Oh’, ‘Ah’, en ‘Ma-ma-ma’. Ze kiest tegelijk voor een persoonlijke en verhalende insteek, zoals in Hold up (wait a minute), waarin ze beschrijft hoe ze ontdekt dat haar lief een ander had. Ongetwijfeld haalt ze opnieuw hits. Terecht, want dat potentieel hebben ze. Maybe you’re the problem zit bijvoorbeeld al aan 105 miljoen streams. Liefde en hartzeer zijn nu eenmaal universele thema’s. Alleen hoeven we die hits niet zo nodig allemaal na elkaar te horen.

‘Diamonds & dancefloors’Ava MaxNu uit bij Atlantic Records Group