De bouw van het nooddorp voor Oekraïense vluchtelingen op de Middenvijver op Linkeroever werd bijna een jaar geleden opgestart, de huisjes werden afgelopen zomer in dienst genomen. Tussen de 113 containerwoningen voor ruim vierhonderd bewoners werd zopas ook een speelveld aangelegd. Het stadsbestuur gunde de opdracht hiervoor aan Proxy Fields uit Aartselaar.

Door de vele bewoners op een kleine ruimte en de verharde ondergrond kan hier geen echt gras groeien. Daarom werd voor aanleg in kunstgras gekozen. Het stadsbestuur gaf goedkeuring aan het voorstel van Proxy Fields uit Aartselaar om de zowat 1000 m² ruimte in een nieuw soort gras aan te leggen.

Voor Proxy Fields is het een primeur: “Het gaat om kunstgras dat we samen met onze partner Limegreen ontwikkelden”, zegt zaakvoerder Yannis Horemans (33). “De polyethyleen-samenstelling maakt het mogelijk om het achteraf volledig te kunnen herwerken tot nieuw kunstgras.”

Iets duurder

Dit kunstgras van Proxy Fields is volgens Yannis een primeur voor ons land. Het is in aankoop zo’n vijftien procent duurder dan het bestaande. “Maar op langere termijn is het eigenlijk goedkoper. Als je er rekening mee houdt dat het na een aantal jaren moet vervangen, heb je immers geen verwerkings- of stortkosten.”

Het Antwerpse stadsbestuur is volgens Yannis de eerste stad die afstapt van het ‘single-use kunstgras’. Dat andere bedrijven ook kunstgras circulair recycleren is volgens hem niet helemaal correct.

“In het beste geval gaat het bij hen om downcycling. Het kunstgras wordt herwerkt tot een ander product zoals picknickbanken of bloembakken. Dat is een goede start, maar heeft absoluut niets te maken met circulair recyclen: gras wordt weer gras.”

Het Aartselaarse bedrijf vindt het belangrijk om ‘circulair’ te recycleren en CO2 neutraal te zijn. “Enkel door de lat voor onszelf als bedrijf heel hoog te leggen, kunnen we in deze periode van klimaatopwarming écht voor een positieve verandering zorgen. Zo willen we bovendien dat de productie van het kunstgras op zonne-energie draait.” (JEF WIJCKMANS)