Het zat er tijdens het BK in Lokeren al bovenarms op tussen Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck. We herinneren ons de fameuze ‘wisselgate’ nog en de pirouette van Sweeck daags nadien in Otegem. Nu kreeg Sweeck het dus ook aan de stok met Iserbyt. “Ik lees overal dat ik pech had in de laatste ronde”, zegt Iserbyt. “Dat was niet het geval. Michael en ik probeerden onze plek te verdedigen in de laatste ronde. Ik wou opschuiven, maar belandde in het hek na contact met een andere renner. Wie? (droog) Ik ben zijn naam vergeten. Ik heb geen zin om er spel van te maken. We verdedigden gewoon onze lijn op een manier die de cross zo mooi maakt, maar je kan er ook net ietsje over gaan. Het is spijtig dat dit gebeurde.”

Iserbyt ging achteraf ook verhaal halen bij de wedstrijdcommissarissen. “Ik vond het wel jammer om zo de strijd voor de overwinning te moeten staken. De ontgoocheling nam het over. Daarom ging ik vragen of zij iets gezien hadden, maar dat was niet het geval en dan ben je ook meteen uitgepraat. Veel meer wil ik er ook niet aan vuil maken. Dat brengt toch niets op. Ik wil geen statement maken of zo want dan lijkt het nog of ik calimero wil spelen. Het is gebeurd en dat is jammer. Ik hou er gelukkig geen blessure aan over, maar ik neem het mee en daarmee is de kous af.”

Laurens Sweeck: “In een cross gebeuren die dingen nu eenmaal”

“Er was een duel in volle wedstrijd en in volle finale met Iserbyt”, stelde Sweeck over het intussen beruchte incident. “Meer kan ik hierover niet zeggen. In een cross gebeuren die dingen nu eenmaal. Simpel. Niet meer, niet minder. Eli was halverwege in de aanval getrokken. Ik zat in de tang bij de mannen van zijn team, Vanthourenhout en Kamp. Maar Iserbyt maakte een foutje in de zandbak. Toen kon ik de kloof dichten. Ik hield niet in en ging door op mijn elan en zette meteen de aanval in. Die demarrage kostte me enorm veel krachten en ik heb alles bekocht in de laatste ronde. Toen slaagde Vanthourenhout er nog in om naar de leiding te rijden. Ik moest tevreden zijn met de tweede plaats. De laatste ronde was het vat wat af bij mij.”(blg)