“Het was zeker en vast een opluchting”, vertelt Kristof Verspeeten na afloop. “Zowel voor de ploeg als voor mezelf. Het was toch al van 13 november geleden, in de wedstrijd tegen Aalter, dat ik nog eens kon scoren. Als spits leef je toch van de doelpunten en word je daarop afgerekend. Het deed vooral ook deugd voor de hele ploeg. Mijn eerste doelpunt was het begin van een collectieve sterke prestatie waarin we zowel defensief als offensief één van onze betere wedstrijden speelden. De score had trouwens ook nog veel hoger kunnen uitvallen.”

Verspeeten beseft dat de nood hoog was. “Na de één op twaalf was het dringend tijd om ons te herpakken”, aldus de spits. “Want we wisten ook wel dat het de voorbije weken niet goed was. Elke dinsdagavond werd de training begonnen met een analyse van onze vorige wedstrijd. En die analyse was best wel confronterend. Iedereen wist wel dat we, met alle respect voor de vier tegenstrevers die we de voorbije weken troffen, eigenlijk elke wedstrijd hadden kunnen en moeten winnen. We hebben tegen Rumbeke echter weer de mentaliteit getoond die we ook in onze betere eerste periode in het seizoen toonden: een hele wedstrijd lang de focus houden, voor elkaar vechten, sterk zijn in de duels, kortom de spirit tonen van een ploeg die echt wil. Misschien ontbrak het daar de voorbije weken soms wel aan.”

Knokken voor basisplaats

Ondanks de magere puntenwinst in januari zakte Avanti Stekene in de rangschikking nog niet echt weg. “Een geluk bij een ongeluk”, zucht Verspeeten opgelucht. “De voorbije weken lieten heel wat ploegen die boven ons stonden ook steken vallen, waardoor alles nog mogelijk blijft en we ons lot in eigen handen blijven houden. Lang mocht het evenwel niet meer duren. Door te winnen tegen Rumbeke doen we nu weer mee om de eindronde te halen.” Om dat doel te halen wil Verspeeten ook zelf een tandje bij steken. “Ik was tot op heden niet aan mijn sterkste seizoen bezig. In december was ik door een hamstringblessure enkele weken buiten strijd. Sinds Nieuwjaar ben ik weer fit, maar ik belandde op de bank. Ik wist van mezelf ook wel dat ik nog niet goed genoeg was voor een basisplaats. Tegen Rumbeke kreeg ik een nieuwe kans. Ik heb ze gegrepen, maar ik weet dat ik nog beter kan en nog beter moet. Dat wil ik in de laatste negen wedstrijden van de competitie en hopelijk ook daarna in de eindronde nog bewijzen. Laat ons nu even een weekje genieten en de vrije zondag gebruiken om ons op te laden om in die laatste twee maanden van de competitie weer te knallen.”