Mads Pedersen had het dinsdagmiddag in Bazainville al over “a shittyfinish” die het peloton wachtte. En zie, wie won er voor het imposante kasteel van Fontainebleau: de ex-wereldkampioen van Harrogate 2019. “Toch trek ik mijn woorden niet terug. Een aankomst leggen na tien kilometer rechtdoor met één rotonde op vijfhonderd meter van de streep is van het slechtste wat er bestaat. Dat zijn gevaarlijkere aankomsten dan een laatste kilometer die door enkele flauwe bochten het peloton laat stretchen. En waardoor er meer sprinters voor de zege konden spurten dan vandaag het geval was”, legde de Deen van Trek-Segafredo uit. “En vandaag waren er velen niet omdat het fucking hard is om alles netjes op een rij te krijgen vóór de sprint.”

“Ik had het geluk dat mijn ploegmaten me goed brachten naar die wijde rotonde. Maar voor hetzelfde geld zat ook ik in de wasmachine. Je moet hopen dat je op het juiste moment voorin bent. En dat deden de collega’s perfect. Al kwam die Kooij zo hard opzetten dat ik liever niet juichte en de finishfoto afwachtte. Ik wou niet de zoveelste zijn die als een idioot juicht om daarna tweede te worden. Dit keer had ik het geluk aan mijn zijde.”

Arnaud De Lie, één bol adrenaline, had zich ondertussen al uit de voeten gemaakt. Richting autobus, waar hij zijn frustraties botvierde op de rollen. “Ach, soms zitten er coureurs tussen die helemaal niet weten wat ze doen”, trok de 20-jarige topcoureur van Lotto-Dstny van leer. “Mijn ploegmaat Jacopo Guarnieri deed driehonderd meter vóór die rotonde perfect zijn werk. En dan heb je renners die niet bij de les zijn en niet eens mijn ploegmaat volgden. Gebeurde dat niet, dan zat ik rond de vijfde positie aan de rotonde en kreeg je een totaal ander verhaal. Nu zat ik daar rond de dertigste. C’était fini! Als je op die positie zit in het wiel van Guarnieri, is het toch om een sprint te rijden? Ja toch? Hij deed alles averechts. Daarmee gooide hij niet alleen zijn eigen ruiten in, maar ook de mijne. Als je 170 kilometer rijdt en je kunt niet eens spurten, ja, dat is kl***.”

De Lie had door dat hij twee dagen op rij een unieke kans had gemist om zijn eerste World Tour-wedstrijd te winnen. “Ik hoop dat er donderdag of vrijdag nog kansen komen. Met deze benen weet je nooit.”

De jonge Ardennees gaf wel toe dat sprinten in de World Tour wel even anders is dan in de andere koersen. “We zaten twee dagen op rij waar we moesten zitten, maar de kleinste details maken in dit soort wedstrijden het verschil. Maar wat er vandaag gebeurd is? Neen, dat begrijp ik niet.”

Merlier: “Ze rijden als zotten”

Tim Merlier kwam niet alleen niet aan spurten toe, hij verloor ook de leiderstrui aan Pedersen. “Ik ben al blij dat ik rechtop ben gebleven”, zei hij na een verfrissende douche in de autocar, waar hij ook eerst de video van de finale had bekeken. “Op een kilometer van de streep viel ik bijna. Het was juist op de plaats waar de dranghekken begonnen. Iedereen ging daar wat in de remmen. Ik bleef wat achter het wiel hangen en daarom ging mijn ketting niet meteen op de juiste versnelling. Ik kwam wel nog opzetten, maar het was alleen nog sprinten voor het plekske. Aan de rotonde zat ik redelijk ver, De Lie net voor mij. Ook Arnaud zat daar al in verslagen positie. Ik sprintte van de rotonde tot de meet en werd nog veertiende. Er viel inderdaad een gat, maar serieus: we zaten daar al te ver.”

“Vandaag liep de laatste kilometer ook in dalende lijn, waardoor je als ploeg ook moeilijk een lijn kreeg in je bewegingen. Dat maakte het niet makkelijker. De laatste twee kilometer dacht ik wel nog aan een tweede leeuwtje als knuffel voor Jules, maar het is niet gelukt. Ik weet niet of er deze week nog een kans komt. In de ploegentijdrit denk ik niet aan eigen succes. Ik ga proberen mijn deel van het werk te doen opdat onze ploeg zou kunnen winnen. We hebben met Asgreen, Cavagna, Schmid enkele specialisten mee.”

Ondertussen kan ook Merlier meespreken over de hectiek van Parijs-Nice. “Velen zeiden me dat het een mini-Tour de France is. Ik moet ze zo stilaan gelijk geven. Als je ze op tv ziet rijden, denk je: ça va, ze rijden over de volledige breedte van de baan. Niets is minder waar. Het is schijte-nerveus, hé. Heel de koers door is het vechten voor je plaatsje. Met al die middenbermen is het echt gevaarlijk. Als je bijvoorbeeld op de derde lijn zit, zie je niet eens de middenberm op de weg liggen. Dat maakt het nóg gevaarlijker. En de collegialiteit is soms zoek. Ze duiden niets meer aan. Ach, ze rijden als zotten. Er was eerst wat wind aangekondigd, waardoor iedereen voorin wou rijden om zeker niet de waaier te missen. Maar er werden geen waaiers gevormd. Toch wou iedereen voorin blijven, voor het geval dat er toch een waaier werd getrokken…”

Mads Pedersen had zelfs liever zo’n etappe gehad met een tachtigtal kilometer waaiers. “Ook dat zou voor de nodige hectiek hebben gezorgd, maar dan zouden er misschien maar dertig voor de zege hebben gespurt aan het kasteel van Fontainebleau”, besloot Pedersen na zijn tweede winst van het seizoen.